Gelen telefonun diğer ucundaki kadın feryat figan “Zalim ev sahibi bana çık diyor. Ne yapacağım bilmiyorum. Ev bakıyorum ama tüm ev sahipleri zalim olmuş hiç halden anlamıyorlar” diyor. Başka bir kadın, ev sahibinin polisle gelip evi boşalttıracağını söylediğini aktarıyor. Ev kiraları çok artmış durumda ama bunun tek sorumlusu “zalim ev sahipleri” değil. Emekçi mahallelerde kiralar 4 bin lira. Asgari ücret ise 4 bin 250 lira ve bahsini ettiğim bu kadınların evine asgari ücret bile girmiyor. Çoğunluğu, şiddet mağduru, boşanıncaya kadar tehdit edilmiş sığınma evinde kalmış, canını kurtarmak için yanına bir bavul bile alamamış, hayatlarını başkalarının eskileriyle kurmaya çalışan aynı zamanda çocuklarının bakım yükü de üzerlerine kalmış ve bu nedenle girip bir işte de çalışamayan kadınlar.

‘AÇLIKTAN ÖLMEMEK İÇİN DİLENMEK ZORUNDA KALDIM’

Somut bir durum üzerinden ilerleyecek olursak, Aysel; 30 yaşlarında iki çocuk annesi ve 10 yıllık evliği boyunca türlü şiddete maruz bırakılmış. Eski bir tekstil işçisi olan Aysel, artık canına tak edince bir gece vakti yanına iki çocuğunu da alarak sığınma evine gitmiş. Birkaç ay kaldıktan sonra bir akrabasına tutunarak bir ev bulmuş. Çocuklar küçük oldukları için yeniden çalışmaya başlaması zor olan Aysel el yordamı ve konu komşu yardımı ile üzerinde yatacak bir yatak ve eşyalar edinmiş. Sosyal hizmetlere yardım için başvuran Aysel’e, 3 ay sonra yardım çıkmış. “3 ay içinde çöpten atık yemekler bile topladım ve çocuklarıma yedirdim” diyor. Hatta o günlerde dilenmek zorunda bile kalmış. “Hâlâ çok utanıyorum, onurum kırıldı ama çocuklarımı o gün böyle doyurabildim” diyor.

“Tüm bunları yaşadıktan sonra tam bir düzenim var diyecektim şimdi kiraların artmasıyla birlikte ev sahibi beni evden çıkartıyor. ‘Ya 3000 bin lira ver ya da çık’ diyor. Huzur denen bir şey kalmadı. Çıkmayacağım deyince de başından geçenleri herkese anlatmakla tehdit etmiş.

DEVLET KORUMASINDA YALNIZ…

Hayat pahalığının her hücremize işlediği ve artık başa çıkılmaz bir hal aldığı bu dönemin sancılarını maalesef ki şiddet mağduru olmuş kadınlar daha derin hissediyor. Aysel’in yaşadıkları tüm kadınların yaşadığının küçük bir özeti. Devlet korumasında olan bu kadınların yalnızlığı ve çaresiz bırakılışı hayretlere düşürebilir insanı. Sosyal hizmetlerin verdiği para asgari ücretin yarısı bile değil. Zaten verdikleri para sadece kirayı zar zor karşılarken hadi Aysel bir ev buldu diyelim hangi parayla taşınacak. Tamam taşındı diyelim adresi değiştiği için yardım kesilecek ve yeniden bağlanması en az iki ay sürecek. Aysel ve bize başvuran birçok kadın içine itildikleri bu durum karşısında tek başlarına ne kadar dayanır bilinmez. Ama bilinen bir gerçek var ki, uğradıkları şiddetten kurtulmak adına daha da yoksullaşan, evsiz kalan, hayati tehlikesi olan tüm kadınların devlet tarafından gerçek anlamda korunması gerektiği. Ücretsiz konut hakkı tanınması, çocukları için ulaşabilecekleri ücretsiz kreşler verilmesi ve kadınların çalışma hayatına katılması gerekiyor. Bu saydığımız taleplerin birlikte mücadele etmeden kazanılmayacağını biliyoruz.

Görsel: Freepik