Merhaba, ben Nazire Cengiz. Aydın Büyükşehir Belediyesinin sendikaya üye olduktan sonra işten çıkardığı Yunus Cengiz’in eşiyim.

Eşimle İzmir’de oturuyorduk. Belediyede işe gireceğim deyince memleketime döneceğime çok sevinmiştim. Evimizi Aydın’a taşıdık ve belediyeye güvenip bir de üstüne kredi çekip ev aldık. Zor geçiniyorduk, ileride maaşı artar rahatlarız dedikçe tam tersi olmaya başladı. Eşim ek iş yapmaya başladı, yüzünü göremez olduk. Eve 3-4 saatliğine sadece uyumaya geliyordu. Bu duruma çok üzülüyordum. Kızım, “Anne, babam hala niye gelmedi, gece oldu, sabah da ben uyurken gitmiş...” dediğinde içim parçalanıyordu. “Baban bizim için çalışıyor kızım” deyip onu avutuyordum. Bir anne için bu çok zor bir durum. Özlem Çerçioğlu bu duruma düşmediği için bu duyguyu anlayamaz.

Hakkımızı aramak suç oldu. Asgari ücret, iki çocuk, kredi borcu derken nasıl geçinelim! Eşim çalışırken cebinden para harcamasın diye yemek yapıp yanına götürürdüm. Eve ihtiyaç alınacak, eşime söylemeye çekiniyorum, acaba yanında parası var mıdır, alabilir mi, bunları düşünüyorum.

Ama Özlem Hanım bunları düşünmez, haksız yere işten çıkarır hemen. Bu insanlar bayram yapamayacak, çocuklarına üst baş alamayacak... O bunları yaşamamış bilemez. Ben nerden kıssam, nasıl yapsam diye düşünüyorum. Evin kadını olarak geceleri uykum kaçıyor, ne olacak bu halimiz!

Özlem Çerçioğlu’na sormak isterdim, karşısına geçip. Suçsuz yere, sırf haklarını istediler diye işten çıkardı. İnsanların ekmeğine kan doğramaktan çok mu mutlu? Kendi rahat rahat yaşarken bu garibanlar nasıl geçiniyor hiç düşündü mü acaba? İki çocuğumun hakkını yedi. Ben hakkımı helal etmiyorum. Bir kadın, bir anne bunu yapamaz, yapmamalıydı. Onun kalbi körleşmiş. Ama o da bir gün düşecek ve bu millet onu işçi düşmanı olarak anacak. Unutmasın ki kazanan biz olacağız. Sizden ricam bir anne olarak sesimizi duyun, birlik olmamız için yardım edin. Biz ancak birleşerek kazanabiliriz. Buradan herkese selamlar, teşekkürler.