“Yeni yıl deyince ilk aklına ne gelir” diye sorulsa “çocukluğum” derim. Çünkü orada her geçen yıl büyüyen hayaller vardı. Hayaller çoğalınca da, çocuklar büyüse de hayalleri sayesinde hayatlarına, geleceğin büyümüş çocukları olarak devam ederler.

Demem o ki; günümüz insanı biraz fazla olgunlaştı, hatta sanki biraz da eskidi. Olgunluk, tadında olduğunda elbette iyidir; ama maalesef günümüz insanı hayallerinden koparılınca çürümeye başladı. Acı olansa; her geçen yıl hayallerimizin çalınıyor olması. Tüm dünyaya yetecek aşımız, ekmeğimiz varken açlık sınırında bir hayat tüketiyoruz. Savaşla, yoksullukla, geleceksizlikle tehdit ediliyoruz. Belki çokça söylendi, yazıldı, çizildi ama korkunç bir ötekileştirme siyasetiyle komşuyu komşudan kopardılar, kimsenin kimseye güveni kalmadı. Son zamanlarda ocağımızda pişen aşımız eksildi ve eksilmeye devam ediyor. Bu durum belki biraz yakınlaşmayı da arttırıyor ve bir yandan da mevcut iktidara oy veren insanlar haklı olarak sesini yükseltmeye başlıyor. En azından ben kendi çevremde bunu gözlemliyorum.

Dini, mezhebi, siyasi görüşü, cinsel kimliği... ne olursa olsun birbirimize daha çok sarılmalı ve dayanışma ağlarını daha çok örmeliyiz. Çünkü bu sistemin içinde kadınlar ve çocuklar kat be kat zarar görüyor. Eğer el ele vermezsek kadınların bir eşya kadar değeri olmadığı günlere doğru hızla gidiyoruz.

Her yeni yıl ocaklarımızda güzellikler, sevinçler kaynamalı, ağzımızın tadı olmalı. Kadınlar olarak yeni bir yılı karşılamak üzereyken biraz daha sevgi, biraz daha dayanışma için; aşımızı, işimizi çalanlara karşı daha güçlü haykıralım.

Yeni yılda özgür yarınlar için hayallerimizin kaybolup gitmesine izin vermeyelim ve çocuk yanımızı daha fazla besleyelim.