Özlem ile yollarımız, Antalya’da Novamed fabrikasında 2006 yılında sendikalaşma ve grev mücadelesi veren kadınları anlatan söyleşide kesişti. Yanında kızı ile gelmişti. İkisi de heyecan içinde, sinevizyonu izliyorlardı. O zaman Özlem’in kızı, grev çadırında, biberon ağzında dolaşıyormuş. Şimdi ise büyümüş ve annesi ile gurur duyuyor.
Özlem Kılınç’ın, 2002’de çalışmaya başladığı Novamed’e girmesi çok kolay olmamış. Bazı mülakatlardan geçtikten sonra, bir referans aracılığıyla fabrikaya girebilmiş. 2002’den 2013’e kadar, 11 sene, vardiyalı çalışmış. Serbest Bölge’deki fabrikalardan o güne kadar hiç bir bilgisi yokmuş. Çalıştıkları ortamın zorluklarına karşı, şartları değiştirmek için arkadaşları ile ne yapabiliriz diye konuşurken, sendikalaşmaya karar vermişler.

HAMİLELİK SIRASI!

Özlem, o günleri şöyle anlatıyor: “Çalışma şartlarımız ağırdı. Vardiyalıydık ve hareket halindeki bir bant üzerinde üretim yapıyorduk. Konuşmak yasaktı, ihtiyaç molalarımız çok kısıtlıydı, şartlara göre aldığımız ücretler yeterli değildi ve en önemlisi hamilelik sırası vardı. Yani çalışanların yüzde 80’i kadın olunca böyle bir sistem uygulanıyordu. Bir personel hamile kalıyor, altıncı ayında ikinci personele artık sıra sende deniyordu. İkinci kişi hamile kalmayı başaramazsa üçüncü kişiye sıra geçiyordu. İkinci kişinin hakkı yanıyordu. Bir daha sıra ne zaman gelirse... Biz de bu şartlara karşı sendika üyesi olduk.
Sendikalı olduktan sonra sözleşme görüşmelerinde anlaşmazlıklar yaşanınca grev gündeme geldi. Biz hiçbir zaman greve çıkma taraftarı olmadık. Bir grev oylaması yapıldı, biz sendikalı işçiler greve ‘hayır’ oyu verirken, sendika üyesi olmayan işçiler işverenin oyunu ile ‘evet’ oyu verdi. Onlar bizden fazla olunca greve zorlandık. Grevde birçok zorluk yaşadık. En başta çalışamıyorduk, maaşımızı alamıyorduk, işyerinden ailelerimiz ve bizler telefonla aranıp tehdit ediliyorduk. Referans olarak gösterilen insanlar bile rahatsız ediliyordu. Fakat biz kararlıydık, yolumuzdan dönmemeliydik, öyle de oldu.”

ÇOK ŞEY KAZANDIK

Örgütlenme sürecinin ve grevin, kendisine ve Novamed’deki diğer kadınlara çok şey kattığını söylüyor Özlem: “Özgüven kazandım, kendimi ifade etmeyi öğrendim, hakkımı savunmanın önemini kavradım... Susmamam gerektiğini ve birleşmenin önemini anladım. Başka şehirlerden, ülkelerden bize desteğe gelen insanları görünce çok etkilendim, duygulandım ve gurur duydum. Dayanışma büyüdükçe biz daha da kararlı olduk. Direnişimiz bizi destekleyen insanlar sayesinde başarı ile sonuçlandı. Kazancımız çok büyük olmadı gibi görünse de sözleşmemizde kabul edilen şartlar çoğunlukta olmasa da, biz kadınların gücünü göstermesinin gururunu yaşıyorduk. Biz aslında çok şey kazanmıştık...”
Özlem, grevden önce 4 yıl, grevde 1.5 yıl ve 5.5 yıl da grevden sonra olmak üzere 11 yıl çalıştığı Novamed’den omzundaki sinir sıkışması nedeniyle ağır iş göremez raporu ile ayrılmak zorunda kalmış. “Genç yaşta iş hayatımı sonlandırmak zorunda kaldım. Şimdi fabrikada çalışan arkadaşlarımdan duyduğum kadarıyla çok da değişiklik yokmuş. Fabrika büyümüş, işçi sayısı artmış. Duyumlara göre şef gibi personellerin bir kısmını erkek eleman olarak almışlar” diye aktarıyor şimdiki durumu.

‘ASLA VAZGEÇMEYİN’
Novamed’deki grev deneyiminden sonra nerede bir direniş olsa gözü kulağı orada olmuş Özlem’in. “Kendimi hatırlayarak duygulanıyorum, kalbim orada atıyor” diyor. Şimdi Flormar’da direnen kadın işçilerle attığı gibi; “Flormar direnişindeki kadın arkadaşlara selam olsun diyorum. Kalbimiz sizinle, bu onurlu direnişlerini saygı ile ayakta alkışlıyorum. Ben de şimdi işçi arkadaşlarıma ve çevreme sizin direnişinizi anlatıyorum. Hiçbir zaman vazgeçmeyin. Direne direne, birleşe birleşe kazanacağız diyorum ve başarılar diliyorum.”