Ekonomimiz büyüdü deniliyor ancak bu emekçilerin hayatına nasıl yansıyor dersiniz? Buna yanıt aramak için İzmit’in Tavşantepe mahallesindeki kadınları ziyarete gidiyoruz.
Genç, yaşlı, öğrenci birçok kadının bir arada olduğu soba sıcağında çay içilip sohbet edilen bir evdeyiz. Sohbetimiz geçim sıkıntısı deyince birbirlerinin yüzüne bakıp hararetli konuşmalara başlıyor mahalleli. İçlerinden bir tanesi aile içinde en büyük sorunun geçim sorunu olduğunu ve bunun eşler arasında en büyük kavga nedeni olduğunu söylüyor.

“Bırakın gezip tozmayı doğru dürüst yiyecek alamıyoruz. Evimize et girmiyor” diyor bir diğeri.
Ödenemeyen kiralar, faturalar, borçlar… Sürekli yapılan zamların sofralarından bir şeyleri daha eksilttiği, çocuğuna meyveyi taneyle alabildiğini söylüyor içlerinden bir başkası. ‘Ekonomik büyüme’ hiç bilmedikleri, hissetmedikleri bir söylemden ibaret onların nezdinde.
Uyuşturucu kullanımı ve satışı da bu mahallede oldukça fazla. Gençler anlatıyor bu durumu. Ekonomik koşullardan dolayı il dışında istedikleri bölümleri tercih edemediklerini ve dışarıdan gelen öğrencilerin sırf okuyabilmek için uyuşturucu satmaya başladıklarını ve daha sonra da bağımlı hale geldiklerini anlatıyorlar. Toplumsal suç potansiyelinin çok büyük orandaki nedenlerinden birinin ekonomik sıkıntılar olduğunu da ekliyor bir üniversite öğrencisi.

Türkiye’de işe girmenin, girdikten sonra kazanılan parayla geçinebilmenin imkansızlığı konusunda hem fikir oluyorlar. Asgari ücret konusu kızdırıyor onları. Yapılan zammın hiçbir faydasının olmadığını, diğer taraftan her şeye yapılan zamla (gıda, vergi vs.) alım güçlerinin azaldığını söylüyorlar. Toplumun yoksul kesiminin yok sayıldığı, insanca yaşama koşullarının asgari düzeyde dahi oluşturulmadığı gerçeğini görüyoruz bu mahallede.
Tüm bu sıkıntıların yanında ağızlarından düşürmedikleri bir şey de ‘beraber olmak’. En çok istedikleri şey de akşam için kaynayacak tencerenin onlar için dert olmaktan çıkması.