Çekmeköy’de tekstil işçisi kadınlarla referandumla ilgili sohbet ediyoruz. Bazı kadınlar “Yol yaptı, hastanede sıra beklemiyoruz” diyerek, bazıları ders kitaplarının parasız olduğunu söyleyerek ‘evet’ diyeceğini belirtiyor... Alım gücünün geçmişe göre daha fazla olduğunu, her markayı alabildiklerini, başörtüsü sorununun çözüldüğünü, terörün bitirildiğini düşünerek “Evet” diyeceğini söyleyenler de var.
Biz kadınların ‘evet’ demek için sıraladıkları gerekçeleri dinlerken, “Domatesin kilosu pazarda 9 lira, ama marka alabiliyorlarmış! Kimi kandırıyorsunuz siz, aylardır yarım maaş alıyoruz, mesailer ödenmiyor. Ay sonuna kadar borç para arıyoruz ama marka giyiyorlar! Ben inanmıyorum, siz de inanmayın” diye söze giriyor, Ezima.
“Sen ne diyeceksin abla” diye sorunca “Ne diyeceğim Allah belanızı versin diyeceğim” oluyor cevabı. “Öyle bir oy pusulası yok Ezima. Beddua etme, sahibini bulur” diyor diğer kadınlar.
“Bir yıldır bunların yapmadığı zulüm kalmadı, insanları öldürdüler, işsiz bıraktılar, darbe var deyip gencecik askerlere kıydılar. Her yerde bomba patlatıp padişah olacaklar başımıza. Hepimiz gördük nasıl çaldıklarını, hep birlikte nasıl zengin olduklarını, az yemişler gibi bir de ‘Evet’ mi diyeyim bunlara!” diye devam ediyor Ezima.
Kadınlar “Ama yol yaptı abla” deyince “Arabam mı var benim!” diyor Ezima. “Akbil boş olunca şoför başımızın etini yiyor. Bunlar değil miydi bir ay boyunca kendi destekçilerini bedava taşıyan, ülke batmadı ben akbil basmayınca.”
Ben “Hayır” diyeceğim diyor Ezima. “Neden hayır demek gerektiğini de kendim anlatırım eşime dostuma” diyor ama eşim derken kocasını kast etmediğini de vurguluyor.
“Ezima abla bu söylediklerin dergide yazılacak” diyoruz. Önce bir düşünüyor, sonra da “Yazın! Ne yapacaklar bana, o kadar gençlerimiz öldürüldü, ben de bu kadarını yapayım. Kızarsa kocam kızar, ona da yemek vermem” diye konuşuyor.
Hepinize selamları var Ezima ablanın, yaza kadar kendinize iyi bakmanızı söyledi. Dışarıda çok dolaşıyormuşuz, “Kalın giyinin, hasta olmayın” diyor.