Merhaba sevgili kız kardeşlerim, ablalarım; 

Ankara’da bir anadolu lisesinde 12. sınıf öğrencisiyim. Ben de pandemi dolayısıyla her gencin ortasına düştüğü gelecek kaygısını yaşayan, ev ortamında elinden geldiğince geleceği için çalışmaya çabalayan bir lise öğrencisiyim. Ancak benim durumum biraz farklı, zira artık nasıl mücadele etmem gerektiğini bilmediğim, kendi yaşam alanımın içine kadar girmiş sürekli devam eden bir tacizle karşı karşıyayım.

Bu tacizlere karşı yürüttüğüm mücadelemi siz kız kardeşlerimle de paylaşmak istiyor ve bana bir çıkış yolu göstermenizi umuyorum.

Her şey 1 yıl önce üst katımıza 19 yaşında oğulları olan bir ailenin taşınmasıyla başladı. Bu kişi 19 yaşında üniversite öğrencisi bir erkek.

İnsan ilişkilerim her zaman iyi olmuştur, bu yüzden onlara komşuluğun gerektirdiği biçimde hoş geldin deyip tanışmıştım kendileriyle. Bahsettiğim bu çocuk, aylardır uyku uyuyamama sebep olan; önümde çalışmam gereken onca konu dururken sinirden dökülen gözyaşlarımı kontrol edemediğim gerçek bir kabusun kaynağına dönüştü. Önceleri beni yürüyüşe çağırıyordu, birkaç kez mahallenin aşağısında kahve içmiş yürüyüş yapmıştık. Sonraları bu yürüyüş davetleri yerini “kahvaltı davetlerine” “film izleyelimlere” bıraktı. Bu kahvaltı davetlerinden birini kabul etmiştim. Beni öpmeye çalıştığını ve hatırlamak istemediğim daha fazla şeyi hatırlıyorum. 16 yaşında ve daha önce hiç cinsel tecrübesi olmamış biri olarak çok korkmuştum. Başta kendimi yeterince net ifade edemediğimi düşünüp bir suçluluk duygusunun içine düştüm, daha sonra onunla cinsel hiçbir yakınlaşma istemediğimi çok net belirttim. Ancak ne yazık ki bunun ardından bir yıllık istikrarlı bir taciz süreci beni takip etti. İstemediğimi söylediğim halde davetler, fotoğraflar... Sosyal mecralarımdan engellediğim ve defalarca sert bir dille sınırımı çizdiğim halde.

Ancak ne yazık ki iletişimi kesmek imkansızdı. Çünkü o kendine çok güzel bir yol bulmuştu. Ses yalıtımının oldukça kötü olduğu bir binada üst katımızda oturuyor ve artık benle her iletişime geçmek istediğinde ya yüksek sesle müzik dinliyor ya da bir şekilde gürültü çıkarıyordu. Ne zaman kibar bir dille uyarıda bulunsam, birazcık paranoyak olduğumu söylüyor ve ardından beni “kahve içmeye” davet ediyordu. Bunu kendine bir iletişim yöntemi olarak seçtiğini görünce muhatap olmayı bıraktım ve ne zaman gürültü yapsa babamdan uyarmasını rica ettim. Babam da oldukça kibar bir dille onu uyarıyor, evde kendisinin çoktan işinin bitmiş olduğu bir sınava hazırlanan genç bir kız olduğunu unutmamasını istiyordu.

Bir süre önce yine böyle gürültülerle saat gece 3’te uyandım. Ertesi gün arayıp bunun nedenini sordum sakince. Ancak artık evdeki kimsenin tahammülü kalmamıştı. Telefonla konuştuğum sırada arkada babamın da isyan eden sesini duyunca bu sefer savunmaya geçti kendini. Ve film tam olarak burada koptu. O günden sonra her gün yaklaşık 7-8 saatini bizi rahatsız etmeye harcıyor, evde partiler veriyor gecenin bir saati bir şeyler fırlatıyor veya koşuyordu. Artık dayanılamayacak boyuta gelen bu durum karşısında bir gece ağlayarak uyandım. Babam çocuğu aradı, aralarında geçen tatsız tartışmanın sonucunda babama “Ben 19 yaşında bir erkeğim, yaşına başına bakmam fena yaparım” gibi şeyler söylediğini hatırlıyorum.

Olay ev sahibine kadar gitti. Ev sahibine telefonda ağlayarak maruz kaldığım tacizi, çocuğun ısrarlarını ve tüm bunların sonucu olarak bize nasıl hayatı cehennem etmeye çalıştığını anlattım. O da bir kadındı ama bana söylediği şey “İş namus meselesine gelirse sen zararlı çıkarsın. Pandemide kiracımı çıkarıp yenisini bulamam” oldu. Çocuğun annesiyse oğlunun çok “olgun bir erkek olduğunu” söyleyip ısrarlı bir şekilde devam ettiği reddedilme sonrası psikolojik şiddetini destekliyor.

Nn sonunda polisi aramak durumunda kaldım ancak ne yazık ki polise kapıyı açmadılar. (Sokağa çıkma yasağı olan bir pazar gününde ailecek evde oldukları ve 2 dakika öncesine kadar üstte tepindikleri halde.) Polis jandarmayı aramamı söyledi ancak jandarmayı aradığımda da polise kapıyı açmadılarsa kendilerinin hiçbir şey yapamayacağını söyledi.

Beni defalarca hem sözlü hem fiziksel olarak taciz eden, rıza göstermediğimde bana “Sen de amma nazlısın” diyen ve onu istemediğim için bana evimi yaşanmaz kılmaya çalışan bu kişi hakkında uzaklaştırma talep ediyorum. Tacizin her türlüsü dünya üzerinden silinene kadar sesimizi duyurmaya devam edeceğiz.

Tüm kız kardeşlerimize ses olabilmek dileğiyle...

Fotoğraf: Gülnaz Bingöl/csgorselarsiv