1996 yılında Sağlık Meslek Lisesinden ebe olarak mezun oldum. Yıllarca köylerde o köyün hem ebesi hem doktoru hem sağlık memuru yani sağlık kurumu gibi çalıştım. Genç bir sağlık emekçisinin yaşadığı pek çok sıkıntıyı ben de yaşadım. Daha sonra memleketime geri döndüm. Tüm bu zorlu tempoda mesleki bilgimi artırmak için önce ön lisans, lisan ve yüksek lisansımı tamamladım. Ama bu kadar emeğin karşılığını ne maddi ne de manevi olarak alamadım.

Yıllar sonra evlendim ve çocuklarım oldu. Ailemden bakabilecek kimsem yoktu ve eşim mesleği gereği uzun süreler yanımızda olamıyordu. Biz ebe-hemşirelerin en büyük derdi, sıkıntısı budur. Zaten mesleğimiz yorucu ve yıpratıcıdır. 24 saat nöbet tutarız, diğer memurların mesai saatlerinden daha uzun süreler çalışırız. Çocuklarımıza bakıcı bulmak büyük bir sıkıntıyken 24 saat nöbetlerde gece nereye bırakacağımız daha da büyük bir sorundur. Yıllarca Sağlık Bakanlığından çocuklarımız için kreş talep ettik ancak sonuç maalesef ki sıfır.

Yeri geldi çocuklarımızı ateşli, hasta olarak, yeri geldi daha tanımadan, güvenmeden bulduğumuz bakıcıya bırakarak nöbetlerimize gittik. Evde çocuğumuz vardı, hastaydı ama biz öncelikle sağlık çalışanıydık, önce hastalarımıza şifa vermeliydik.

1 yılı aşkın süredir Kovid-19 ile savaşıyoruz. Yakınları olan bırakabildi çocuklarını, çünkü çocuklarına virüs bulaştırmak istemiyorlardı. Aylarca uzak kaldılar canlarından. Benim baktıracak kimsen olmadığı için yanlarına gitmek zorunda kaldım her akşam tüm korkularıma rağmen.

Ebe- hemşireler olarak gerçekten zor bir iş yapıyoruz. Ama bu süreç bizleri daha da fazla zorladı. Saatlerce insanüstü koşullarda çalışmak zorunda kaldık. Ayrıca bilmediğimiz alanlarda çalıştırıldık, birçok şeyi yeniden öğrenmek, uygulamak zorunda kaldık.

Peki bunları yaparken emeğimizin karşılığını aldık mı? Hayır tabii ki ne maddi ne manevi hiçbir karşılık verilmedi. “Sağlık ekip işidir” denir ya bizler bu ekibin hep joker elemanı olarak çalıştırıldık.

Ve artık ben tükendim.