Ben bir kadınım. Her gün yüzlercesini öldürdüğünüz, acılarından zevk aldığınız kadın. Sizden biraz daha fazla bilme, yükselebilme ihtimali bile sizleri çılgına çeviren kadın.
Medyada, günlük yaşantınızda yok sayıp, aşağılanırken yaşımız ne olursa olsun erkek hegemonyasının bizleri yok saymasından yorulduk, bıktık. Konuşurken sözümüz kesilir, ağlarken sesimiz. Öğrenirken hevesimiz kırılır...
Yakın bir zamanda, sizin denk gelmiş olabileceğiniz bir video izledim. Bir kadın televizyon programında söz hakkı alıp konuşurken anlatmaya çalıştığı şeyin değeri, niteliği bilinmeden durmadan sözü kesildi, dinlenmedi. Bir kadının seslenişinin bir şeyler öğretebileceği fikri o kadar uzak ki o programdaki erkeklere... Her yerde kesiliveriyor sesimiz, onların istediği gibi  davranmadığımız zamansa nefesimizi kesebiliyorlar. Bu, günlük yaşantımızdan küçük bir örnek sadece. Her birimiz sosyal yaşantılarında birileri tarafından küçük görülüp, engellenip susturulmadık mı? Anlatacaklarımız her zaman birilerinin nazarında değersiz, gereksiz değil miydi?
Yıllar içerisinde özgüvenimi kaybettim. Bir şeylere adım atmaya çalışırken hep çekindim, “Yapamam” dedim. Neden yapamayayım? Neden deneyemeyeyim? Bunlar hep içinde bulunduğumuz baskıların, zorbalıkların yansıması. Son yaşadığım bir örnekle sözlerime son vereceğim, neler hissettiğimi daha net ifade edebilirim bu şekilde diye düşünüyorum. Otobüsle uzun yola çıkmak durumunda kaldım. Pandemi dolayısıyla herkesin olduğu gibi benim de çekincelerim vardı. Ön koltukta oturan maskesiz yolculuk yapan 2 kişiyi uyarmaya kalktığımda üzerime dönen gözlerden sonra “Acaba bu yolculuk sonrasında evime sağ salim ulaşabilecek miyim” korkusu yaşadım. Sonra geri çekildim ve kendimce alabileceğim önlemleri alıp yolculuğumun bir an evvel bitmesini bekledim. Bu ülkede bir zorbanın ya da o zorbadan bulaşma ihtimali olan bir virüsün kurbanı olabiliriz.
Sevgiler...