Uzun zamandır kadın mücadelesinin içinde olan bir öğretmen olarak, her yılın sonuna yaklaştığımızda, o yılın kadın cinayetleri sayısına bakmak, herkeste olduğu gibi bende de tüyler ürpertici bir etki yaratır.

Ancak bu yıl benim için başka bir korkunç istatistik 2018’e damgasını vurdu. Kadın cinayetleri ve kadına karşı uygulanan tüm şiddet biçimleri yine akıllara durgunluk verici sayılara ulaştığı halde, 2018’in başında öğrendiğimiz “hamile çocuklar” gerçeği daha uzun yıllar uyku kaçıracak bir dehşete sebep oldu.

Sadece 5 ay içinde ve sadece 1 hastanede ortaya çıkan 115 hamile cocuk gerçeği, gebelikle sonlanmayan istismarları ve erkek çocukları da hesaba katınca, ülke çapında topyekün bir “Çocukluk katliamı” yapılmış gibi bir sonuca getiriyor bizi. Neredeyse bütün bir jenerasyonun inanılmaz bir tehlike altında olduğunu görüyoruz.

Eğitimci olarak bu inanılmaz gerçekle nasıl başa çıkabileceğimiz endişesini yaşıyoruz. Öğrencilerimizin sorunları, ailelerle iş birliği yapabildiğimiz sürece üstesinden gelinebilir olduğu için, erkek şiddetine maruz kalan kadınların çocuklarına el uzatabilmek eğitimciler için çok zor olmaktadır.

Bu erkek şiddeti sarmalından çıkabilmek için gereken çok yönlü mücadele daha uzun yıllar sürecek gibi görünüyor. O uzun yıllar boyunca da biz kadınlar için mutlu bir yıl yok.