Ekmek ve Gül dergisinin şubat ayı sayısındaki sunu yazısını okurken bir an kendimi oradayım gibi hissettim, korkunçtu. Savaş bu yüzden beni çok korkutur. Şiddet içerikli hiç bir şey izlemem, izleyemem. Kan çiçekleri... Mavi kelebeklerin sadece kan kokan bir toprakta büyüyen çiçeklerden beslenmesi ne acı. Günümüzdeki kanla beslenen silah ticareti yapan insan görünümlü katilleri, savaş severleri tıpkı mavi kelebeklere benzettim. Ne acıdır ki bugün günümüzde siyaset yapan mavi kelebekler var; dilerim onların ömrü kelebekler gibi kısa olsun.
Savaş deyince ölüm gelir insanın aklına. Çocuklar, kadınlar en çok zarar görendir. Büyüklerimiz anlatırdı; kıtlıklar, hastalıklar, yokluk, eşleri ölen kadınlar, babasız kalan çocuklar...
Birkaç saniye hayalini kurun, bir savaşın içindesiniz. Korkunç bir çığlık, silah ve bomba sesleri, insanlar ölüyor yanı başınızda. Biri belki en yakınınız, sevdiğiniz. Ne hissedersiniz? Hala savaş olsun mu? Ölen kendisi ya da yakını olmayınca çok kolay savaş çığırtkanlığı yaparlar. Savaş “ölüm” demek. Sen ya da başkası, hiç fark etmez. İnsan ölüyor, insanlık ölüyor. Ama sana “öl ya da öldür” diyenlere hiçbir şey olmuyor; çünkü sen kurban olarak seçildin. Savaşa “hayır” de ki insanlık ölmesin. Çünkü, yaşam hakkı kutsaldır.
Ve 8 Mart... En çok o zaman kadınlar hatırlanır. Sokaklar o gün kadınlarındır. Televizyonlar, gazeteler, dergiler, siyasetçiler bile o gün kadınları çok düşünürler, “Bu günü nasıl kazasız belasız, sorunsuz atlatırız” diye. O gün 8 Mart’tır evet ama ertesi gün kadın cinayetleri, çocuk tecavüzleri, dayak, şiddet, devam eder. Bir güne sığdırılan 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar günü, bir günlük “özgürlük” diyelim en azından. Ama yine de biz kadınlar hiçbir zaman umudumuzu yitirmeden alanlarda olmalıyız, bütün bunlara inat!