Çimse-İş Sendikasının örgütlü olduğu bir fabrikada çalışan bir kadın işçiyim. Fabrikada çoğunlukla kadın işçiler çalışıyor. Günde 8 saat çalışıyoruz ama zorunlu olarak 16 saat çalıştırıyorlar. Kadınlar maaş yetmediği için zorunlu mesaiyi kabul ediyorlar. Patron aynı işçi sayısıyla ciroyu ikiye katlayacağını, bizden fedakarlık beklediğini söylüyor.

Çimse-İş Sendikası işçiye değer vermeyen, işçilerin kendilerini sorgulamasından rahatsız olan patron yanlısı bir sendika. Sendikalı işçiyiz ama sendika hiçbir zaman yanımızda olmuyor. Bir talepte bulunduğumuz zaman “Ben patronun malının ortakçısı mıyım?” diyor.

Erkek işçiler bizlere göre daha rahat koşullarda çalışıyor. Bize uyguladıkları disiplini onlara uygulamıyorlar. Ustaya “Kadın erkek ayrımı mı yapıyorsunuz?” dediğimde “Evet yapıyorum, çünkü kadınların çalışmasını istemiyorum, gidin evinizde oturun” diyor.

Fabrikada işçiler birbirleriyle devamlı rekabet halindeler. Birbirlerinin hatalarını ustaya anlatıyorlar. Patronun bir şey yapmasına gerek kalmadan işçiler birbirine düşüyor ve gerçek sorunlarını göremiyorlar.

Fabrikada taciz hat safhada, fakat işten atılma korkusuyla kimse ses çıkaramıyor. Önümüz 8 Mart... Sendikamız 8 Mart’ta önümüze bir tane pasta koyuyor. Bu kadar tacizin, mobbingin, kadın cinayetlerinin olduğu bir dönemde, 8 Mart’ta bunları konuşmalıyız. Biz Dünya Emekçi Kadınlar Günü’nde taleplerimizi haykırmak için alanlara çıkmak istiyoruz. Pastayı sendikacılar kendileri yesin!