Merhaba Ekmek ve Gül okurları ismim Fehmiye Korkmaz 48 yaşında Çorlu'da yaşayan 2 çocuk annesi ve ev hanımıyım aynı zamanda özel çocuğu olan ve yıllardır çocuğumu topluma kazandırma mücadelesi veren biriyim. Özel çocuk demişken size geçirmiş olduğumuz pandemi süreci ile ilgili yaşadıklarımızı anlatacağım. Biz özel çocukları olan ailelerin yaşadığı sıkıntılara bir nebze de olsa değinmek istiyorum, zaten ülkemizde özel gereksinimli çocuklara ayrılan eğitim saati çok yetersizken bir de pandemi süreci başladı. Sonra uzaktan eğitim diye saçma bir uygulama başladı birebir eğitimden bile öğrenmekten zorlanan, öğretmenlerinin gözetiminde bile odaklanamayan özel çocuklarımız evde uzaktan eğitimden ne anlayabilir? Aslında biz özel çocukları olan aileler için pandemi bize pek de garip gelmedi. Neden diye sorarsanız zaten biz toplum tarafından dışlanmış kabul görmemiş sanki bulaşıcı illet hastalıklı korkunç zararlı toplumun bakış açısına göre dışarıda bile dolaşmaya hakkı olmayan gereksiz varlıklardık. Ama pandemi umarım bu saydıklarımı düşünen kesim için bir bizi anlamalarına vesile olmuştur. Evden çıkmamak insanlara iletişime geçmemek, sarılamamak… Hatta en yakınındakine bile mesafeli olmak…

Sanki kim olursa olsun kendisine hastalık bulaştıracağı tedirginliğini yaşamak nasıl bir duyguymuş umarım bir nebze de olsa anlamışsınızdır ve hatta aslına bakarsanız pandemide bizim evde çok da kötü karşılanmadı. Eşim 90 gün evde kaldı, çocuklar hiç geçirmedikleri kadar babayla vakit geçirdiler. Özel çocuğum hiç olmadığı kadar mutlu oldu. Bu arada eşimin iş yeri bu süreçte ücretini ödedi ama çevremde o kadar çok mağdur olan aileler var ki; ücretsiz izne çıkarılanlar, maaşı ödenmeyenler. Hatta pandemi sürecinde mecburi çalıştırılanlar bu süreçte hasta olanlar, karantinaya alınanlar bu özel çocuklar ve aileleri benim geçirdiğim kadar hiç de kolay geçirmedi. Sürekli arkadaşlarımla yaptığım telefon görüşmelerinde gördüm ki; çocukların dışarıya çıkmak istediğini, kendilerine zarar verdiklerini, evdeki eşyalara zarar verdiklerini, hatta annelerini döven ısıran kardeşlerine zarar veren, kilo alan, obeziteye doğru giden, hareketsizlikten hiçbir aktivite yapmadan, uzaktan eğitimle hiçbir ilgisi olmayan bir sürü aile oldu. Oysa yetkililer özel çocuklar için daha özel ve itinalı önlemler alarak en az haftada bir de olsa eğitim almaları sağlanabilirdi. Bu süreçte eğitim almadıkları için kazanılan olumlu davranışlar olumsuzluklara dönüştü birçok çocuğun yıllarca emek verilerek öğrendikleri ne varsa heba oldu. Üstüne üstün bir de annenin ya da babanın işten çıkarılması maddi sıkıntılar yarattı. Bir sürü mutsuz aile, bir sürü mutsuz çocuk… Lütfen biz özel çocukları olan aileleri düşünün. Bu çocukların okula gitmediğini, eğitim almadığını ve 24 saat boyunca çocuklarla hayatlarını geçirmekte olan biz aileleri bir nebze de olsa düşünün. İşte bu yüzden eğitim bu çocuklar için ne kadar önemli ise aileleri için de bir o kadar önemli.  

Çocuklar okuldayken bir nebze de olsa bir nefes alma fırsatı. Peki bu uzaktan eğitimle bu çocuklar ne kadar eğitim alabilir? Ne kadar eğitilebilir? Sokağa çıkmak serbest olsa da rehabilitasyon merkezleri açılmış olsa da, parklar bahçeler, otobüsler vesaire bizim için pandemi devam ediyor. Bu çocukların maske ve eldiven takmaya tahammülleri olmadıkları için bizim için sokağa çıkma yasağı halen devam etmekte. Bizim en büyük kaygılarımızdan biri de okula döndüğümüzde aynı öğretmenlerimizle karşılaşamamak… Çünkü bizim öğretmenlerimiz sözleşmeli oldukları için işsiz kaldılar, farklı iş arayışlarına girenler de az değil. Bizim çocuklarımız kalıp yargılara sahip oldukları için yeni bireylere kolay kolay alışamamaktadırlar. Yani biz özel çocuğu olan aileler çok karmaşık hatta karamsar duygular içerisindeyiz Aslında pandemi sürecinde hepimiz birer otizmli olduk değil mi? Dokunamamak, sarılamamak mesafeli olmak, dışarı çıkamamak, en yakındakine bile yabancı olmak, kendini her şeyden soyutlamak, her türlü temastan kaçınmak… İşte bu sebepten dolayı diyorum ki otizm hastalık değildir otizmin farkında ol farkındalık yarat!