1998’de hayata göz açışımdan beridir büyüdüğüm toprakların baskıya ve kadını geri plana itişine şahitlik ettim. Sığ düşünceler, anlayışsız kalıplar ve kendinden olmayana düşmancasına tavırlar... İşte bunların hepsini barındıran ufak bir şehirde büyüyen bir insanım. İş sahibi olmanın kadının hakkı olarak görülmediği yerler buralar. Ülkenin aslında her yerinde böyleydi ama gözlerim sadece çevremi görebiliyordu. Okunacak gazeteler, dergiler bizim için hep belirliydi. Sınırların dışına çıkmanın cezası da ayıplanmak ya da sevilmemekti. Buralar böyleydi işte. O hengamenin içinde kendimi aydınlatacak bir şeylere ihtiyaç duyduğumu her zaman hissettim. Sürekli “Neler yapabilirim? Ben kimim?” sorularına cevap arıyordum. Sonra üniversite için Antep’e geldim. Şehir hâlâ medeniyetten uzak, sığ fikirlerle dolu olsa da yaşamıma amaç katan insanlarla tanışıyor olmanın heyecanını taşıdım hep. Emekçi kadınların direnişine gönül veren üniversiteli genç bir kadınla tanıştığımda beni bu heyecanın tam da ortasına çeken Ekmek ve Gül ile tanıştırdı. Dünya değişmiyor ama biz dayanışmamızı, mücadelemizi, bilincimizi diri tutmak için tutunuyorduk bunlara. Kadınların direnişini, yaşamdaki gerçekliklerini, en önemlisi de “neler oluyor” sorusunun tarafsız cevabını görebildiğim satırlarda, tüm gücüme yeniden sarıldım. Ben var olan her şeyin en özgür dille yazıldığını gördüm. Ve sonra sürekli merakla takip etmek isteği oluştu. Arkadaşım Zelal’in her sayısını attığı Ekmek ve Gül bana bambaşka bir dünya oldu. Yaşamı, uğrunda ölecek kadar çok seven bir kavmin dirençli bir kadınıyım. Kendimdeki devrimi bu satırlarla tamamladım. İyi ki Ekmek ve Gül...