Merhaba Ekmek ve Gül okurları.

Ekonomik kriz, her gün gelen zamlarla hayatta kalma mücadelesi, akşam olunca işten eve gittiğimizde ne yemek yapacağımızın derdi biz kadınların hayatını çekilmez kılıyor. Yaklaşık 450 kişini çalıştığı çoğunluğunun kadın işçi olduğu bir fabrikada çalışıyorum. İşyerimde Çimse-İş Sendikası örgütlü. Geçenlerde sözleşme yenilendi, çok iyi zam alacağımızı söyleyen sendika temsilcisi beklenen zammı işverenin vermediğini söyledi. Bütün işçiler bu duruma çok öfkelendi. Taleplerimizi işverene ileteceklerdi söylediler lakin dönüş olmadı. Aldığımız ücret yetmiyor, kira faturalar derken elde avuçta bir şey kalmıyor. Çocuklarımızı okutmakta bile zorlanıyoruz. Üniversitede okuyan kızım için her ay 2 bin lira gönderiyoruz, yetmiyor. “Neyi nereden daha ucuza alırız” hesabı yapıyoruz. Fabrikada da çokça konuşuyoruz. Kızı evlenecek olan bir arkadaş, “Düğün yapacağız diye elimizde avucumuzda bir şey kalmadı, mecbur kredi çektim. Ancak bu şekilde düğün hazırlıklarını yapabileceğiz” diyor. Bir diğer işçi ise “1400 liraya otururken ev sahibi 2 bin 500 lira istedi, veremem dedim. ‘Çık o zaman. Sen çıkarsan 3 bin 500 liraya kiraya veririm’ dedi. Kiraya 2 bin 500 lira verirsem nasıl geçinirim?” diye soruyor.

İşte tüm bunlara birlikte dur demeliyiz. Her gün gelen zamlara karşı ses çıkarmalıyız. Bizlere bunu reva görenlere karşı yan yana gelip örgütlenmekten başka çaremiz yok. İşyerinde patrona karşı sendikanın biz işçilerin yanında durmasını sağlamalıyız. İnsanca bir yaşam, insanca bir ücret için yan yana durmaktan başka çaremiz yok.

Görsel:Unsplash