Hayat kimsenin önüne altın tepsiyle sunulmaz. Zordur yaşamak, hayatta kalmak ve mücadele etmek. Bazen aklıma bir soru takılır: Gitmek mi daha zor, kalmak mı? Gitmek çok olmasa da kolaydır, zor olan kalmaktır. Gittiğin zaman acı çekersin, yaran kanar ama zamanla o yarayı sararsın. Kalmaksa yaranı daha da büyütür, sarmak için çok uğraşırsın.

Bir süre kalmayı denedim, gitmeye karar verdiğimde ise hem yalnızdım hem de derin bir yarayla baş başa kalmıştım. Zaman yaramı sardı, acımı dindirdi. Daha sonra şunu fark ettim; ben yalnız değil, özgür bir kadındım. Yaşam ve mücadele bundan sonra başlıyordu. Başarmak zorundaydım, elimden gelenin en iyisini yapmalıydım. Umutsuzluğa kapıldığım zamanlar oldu ama hep bir kahraman çıktı karşıma; hayatıma giren gizli kahramanlar. Bana “Ölme, yaşa ve tarihe bir imza at” dediler. Hepsini dinledim, her şeyi sıraya koydum. Çalıştım, ürettim, boyun eğmedim.

Sevgili kadınlar, kaderimizi bir erkeğin aşkına, sevgisine bırakmamalıyız. Çalışıp, üretip var olduğumuzu göstermeliyiz. Kimsenin bizi ötekileştirmesine izin vermemeliyiz. Biz varız, var olmaya devam edeceğiz. Clara Zetkin’in dediği gibi “Yaşamın olduğu her yerde savaşmak istiyorum.” Çocukların ölmediği kadınların güldüğü bir dünya için savaşın ve yaşayın...