Pazar günü mesai. Bu sabah saat 9’da kalktım kahvaltı hazırladım, makineye çamaşır koydum, bulaşık makinesini boşaltım, süpürgeyi açtım, sonra silme faslı, toz alma... Bunları yaparken de müzik dinlerim, ara ara Facebook’ta kim ne paylaşmış diye bakarım. En çok da Nuriye ve Semih ne oldular diye bakıyorum. Her an öldüler diye korku ve endişe içindeyim. Ya çok acı çekiyorlarsa! Çekmesinler diyor hüzünleniyorum.
İş bitiyor yemek yapma faslı, acıkıyorum. Yoğurda ekmek doğruyorum, çok severim :) Hem uyku da yapar. Doğru banyoya güzel bir banyo ohh dünya varmış, kafamda havlu yatağa uzanıyorum 1 saat uyumuşum.
Hava çok sıcak. Ses gelmesin diye camları kapatmıştım, terlemişim. Saat akşamın 6'sı olmuş, bir çay keyfi, yanına ıslak kek, bir gün önceden yapmıştım -ellerime sağlık- bir güzel yiyorum. Yarasın, gelsin kilolar :) 
“Neyse boşver böyle de güzelim” diye kendimi teselli ediyorum. Televizyon hiç izlemem, bu beni kızdırıyor. Gündemde hiç önemli bir şey yok! Arkadaş ülke güllük gülistanlık, ne açlık ne hayat şartlarının kötü gidişatı... Ülke refah içinde algısı yaratılıyor ve tabii itaat ve şükretme. Neyse saat 22.00’de üstümü giyiyorum, 22.30’da servisim geliyor. Duraktayım, yanımda eşim, ikimiz de yol boyu hiç konuşmadık.
İşte zor bir gece olacak, uyku bastıracak biliyorum. “Keşke biraz uyusaydım” diyorum içimden, neyse geçer elbet...
Herkes uykudayken çalışmak hep zor gelmiştir bana, bu gece vardiyasını çıkarana sayıyorum Can Yücel gibi, “usta ohhh rahatladım” diyorum mazlum gibi :) 
Neyse çalışmam lazım, şef ne kadar çalıştık diye bakıyor, performans düşükse gündüz vardiyasında hesap soruyor.
Size iyi geceler bize kolay gelsin canlar...
Bir dostumun paylaşımı geldi bak şimdi aklıma; “Kuşkuya, yağmalamaya ve terk edilmişliğe yanıtımız yaşamdır.”