Yaz gelmiş, güneş çıkmış kime ne. Biz hala fabrikada ara vermeden üretmeye devam ediyoruz. Ara vermek ne kelime, talepler giderek artıyor. Metal fabrikasında sıradan bir gün. Anlatacak derdimiz çok da mola süreleri yeterli değil. Bir molaya ne sığdırabilirsek. En çok konuştuğumuz şeyler geçim sıkıntıları elbette. Memlekette konuşacak başka konu mu bıraktılar? Her gün ne pişecek, ay sonu nasıl gelecek, çocukların okul masrafı ne olacak diye düşün dur.

Gece vardiyasındayız. Çay içerken Ayşe giriyor söze, “Bu vardiyada yarı uyur, yarı ayık geziyorum. Gündüz uyumamın imkanı yok. Evde asla işler bitmiyor. İş bitse de çocuklar başlıyor. Artık iş başındayken gözüm kapanmaya başlıyor.” Sözlerini bitirir bitirmez çayı dikiyor kafasına belki uykusunu açar diye. Aysel de çocuğunun bakımı için eşiyle ters vardiya döndüğünü söyleyerek giriyor söze. “Ne çocuğu ne eşimi göremiyorum. İşten geliyorum, çocuğu kreşe götürüyorum, eve geri dönüp yemeği ve temizliği hallediyorum. Ben ne ara dinleneyim?” diyen Aysel, kendi ayakları üstünde durmaya çalışırken her şeyi tek başına yapmak zorunda olduğu için çok zorlandığını da ekliyor. Yakında evlenecek olan Ezgi evli ve çocuklu arkadaşlarının anlattıklarını duyunca düşünmeye başlıyor. Ezgi, ailesinin istediği düğün ve çeyizler için çalışıyor nişanlandığından beri. “Ailem istiyor diye düğün yapacağız, ben ömrüm boyunca borç ödeyeceğim” diyen Ezgi evlenince hemen torun isteyeceklerini de söylüyor. İsyan ederek soruyor “Biz kadınlar ne zaman yaşayacağız hayatımızı?”

Fotoğraf: Ekmek ve Gül