Ben 3 yıldır Omega Motor fabrikasında çalışan bir kadın işçiyim. Fabrikaya girdiğimden beri hep vaat dinledim. Bize toz pembe bir çalışma hayatı ve yeterli ücret hayali sattılar. Pandemi döneminde örgütlenme ihtiyacı duyarak sendikalı olmak istedik. Hiç beklemediğimiz bir anda Hak-İş’e bağlı Özçelik-İş Sendikası, Gamak Motor’dan esinlenerek fabrikaya burnunu soktu. Aslında patronun istediği bir sendikaydı ama patron ve fabrika müdürleri buna bile tahammül etmediler. Kısa süre sonra aldıkları bilgilerle sendikal faaliyetimizden haberdar oldular ve 5 işçi arkadaşımız işten atıldı. Özçelik-İş Sendikası tek bir eylem, bir basın açıklaması ve tepki ortaya koymadı. Sendikal çalışmamızı sonlandırdı. Gerekçe olarak da “Kimse ekmeğinden olmasın, daha fazla işçi çıkarmasınlar” denildi. Bu, ikiyüzlü bir tavırdı.

Defalarca bize “Başka sendikada örgütlenmeyin, özellikle de DİSK’e bağlı Birleşik Metal-İş Sendikasını buraya hiç sokmayın. Onlar sizi işinizden eder” dediler. 2023 yılında yaşanan ikinci sendikalaşma deneyimimizde biz kadın işçiler öncü olduk. Türk Metal Sendikasında bazı işçi arkadaşlarımızın bağlantıları dolayısıyla örgütlendik. İlk işten atılan işçilerden biri, kadın işçi arkadaşımız oldu. Türk Metal Sendikası ilk başta yarım yamalak bir direniş gösterse de direnişi sonuna kadar götürme niyeti yoktu.

İŞÇİYİ İŞÇİYE KIRDIRMA YÖNTEMİ: İSPİYONCULUK

Patron ve müdürleri, şefleri, ustabaşıları zorbalık yaptıkça onlar hep geri bastı. Bu süreçte ilginç olan şey insan kaynakları müdürünün ve idari şeflerin “Sendika olacaksa Özçelik-İş Sendikası olsun” demeleriydi. Biz kadın işçilerin evlerini arayarak eşlerimize bizi şikâyet ettiler, eşlerimize işten atılacağımızı söyleyerek tehdit ettiler. Birdenbire fabrikada tüm ücretlerin 13 bin 500 lira olacağına, ikramiyelerin üç kat artacağına dair söylemler dolaşmaya başladı. Listeler hazırlandı. Bu söylemler, işten atma tehlikesi yaşamamak için kimi işçilerin sendika üyeliğinden istifa etmesiyle sonuçlandı.

O dönem ücretlerimiz ped ve çocuk bezi almaya, kiramızı ödemeye yetmiyordu. Bugün yetmiyor. Kirayla birlikte fatura ve en temel ihtiyaçlarımızı aldığımız ücret ancak karşılıyor. İnsafsızca bir sömürü var. Ağır çalışma koşulları var. Örgütlenme ve bir araya gelme duygumuzu kırıp bir daha sendikalaşma girişiminde bulunmayalım diye farklı yollar geliştiriyor patronlar. Bunlardan biri de “ispiyonculuk”.

Patronlar işçiyi işçiye düşman etmek, aramızdaki güveni tümüyle yok etmek istiyor. Ama biz kadınlar çocuklarımızın geleceği için çalışıyoruz. Emzirecek yaştaki çocuklarımızın rızkını onların boğazında bırakmamak için daha fazla örgütleneceğiz. İşçilerin gerçek sendikaları nihayetinde olacak.

Fotoğraf: Evrensel