Şık Makas’ta tam 6 yıl çalıştım. Bu 6 yıl boyunca sürekli tehdit edildik. Yönetim “İstediğimiz sayıyı vermezseniz sizi göndeririz” diyerek baskı kuruyordu. Bizim için her şey yasaktı. Ütüye gitmezsek tehdit ediliyorduk. Mesaiye kalmak istemezsek, amirler masalara vurup, “Mesaiye geleceksiniz” diye bağırıyordu. Günde bir kez lavaboya gitmemize izin veriliyordu. Fabrikada nefes almak bile zordu.

Astım ve bronşit hastası olmama rağmen ekmeğimi kazanmak için işe devam ettim. Çünkü evime bakacak kimsem yoktu.

Bir gün mesaideyken gece 11’de kızım bana mesaj atmıştı. Çocuklarıma benden başka bakacak kimse olmadığı için o telefona bakmak zorundaydım. İşte tam bu sırada amir, beni diğer işçilerin içinde aşağılayarak tutanak tuttu.

25 yıllık evliliğimi yeni bitirdim ama zaten yıllardır sadece soy ismim aynıydı. Eşim çocuklara bakmıyordu. Hayırsız bir oğlum var, sürekli sarhoş gezen ve eve gelmeyen biri. Oğlum sürekli kaza geçiriyor, ben de bu yüzden sürekli maddi olarak bataktayım.

Uçan kuşa borcum var. Çalışırken kazandığım maaşla bankalara ve kiraya veriyordum ama yetmiyordu. Bankalardan kredi çektim ve çektiğim kredinin faizini bile ödeyemiyordum.

En sonunda, biriken aylıklarımızı istediğimiz için işten çıkarıldık. Artık hiçbir gelirim yok. Geçen hafta hastanedeydim; astım ilaçlarım 8 bin 500 lira tuttu. Hayrına birisi ödedi de alabildim.

Ayakta durmak istiyorum, yıkılmak istemiyorum ve biliyorum ki yıkılmam da. Direniş sürerken kalbimde mutluluk, onur ve gurur hissettim. Bütün bu yaşadığım zorluklara rağmen hakkımı aradığım için gururluyum.

Sonuna kadar bu direnişe devam edeceğim. Çünkü benim ve çocuklarımın adil bir yaşama hakkı var.

Fotoğraf: Evrensel