Kırmızının tonlarında, gri ya da toprak renkli, huzurun simgesi çatılar; özde ne çok şey saklarlar. Ah çatılar! Çoğu kez dışarıya evli barklı, çoluk çocuklu, mutlu mesut yansıyan; özünde acı, keder, gözyaşı, tükenmişlik gizleyen çatılar… Kimi kez de ihaneti, zorbalığı, yalanı, iftirayı, şiddeti korumaya alıp da dış dünyaya sızdırmayan çatılar… Çekirdek aileyi kutsayan, kırılan kolu içeride saklayan çatılar… Ev, araba, gayrimenkul, nakit, akçe üzerine kurulan aileler; sosyal medya kolaylığıyla çevreye saçılan tatlı gülümsemeler, düşman çatlatan bayramlar, seyranlar, sofralar, tatiller, tatlılar, aşklar, muhabbetler, sahte yaşanmışlıklar…

Henüz denemedim fakat klasik bir romanın kime ait olduğunu bilmeden okumayı, sonradan yazarını tahmin etmeyi hep istemişimdir. Anlar mıyım acaba; ihtiraslı, aç gözlü kahramanından eserin Balzac’a ait olduğunu veya sefilliğinin bilinciyle sele serpe kendini olduğu gibi ortaya koyan genç adamdan Dostoyevski’yi okuduğumu? Sonunda kafamıza balyoz gibi inen tema Emile Zola’yı çağrıştırır mı dersiniz? Kardan, kıştan, buzdan, okyanuslardan, uzaklardan, sefaletten, uyanıştan, dönüşümden gelen sese kulak vererek Jack London’a ulaşabilir miyim, bilmem. Hepsinde iddialı değilim fakat Gabriel Garcia Marquez’i tutkularından, gizemlerinden, aşklarından, muzipliklerinden, kaçamaklarından, derinliğinden tanırdım herhalde. Ağustosta Görüşürüz yazarın son kitabı. Bitsin istemedim, yudumlarla içselleştirerek vedayı uzatmak istedim. Hani, güzel bir güne saklanmak, dostla muhabbete yol almak gibi. Gabriel Marquez 80'li yaşlarda, son zamanlarında, zihinsel algısında sorun yaşadığı yıllarda Ana Magdalena Bach karakterini oluşturur. O 27 yıllık evliliği ve yetişkin çocukları olan bir kadın. Hayatından kaçmak, savrulmak için görünüşte hiçbir nedeni yok; evli barklı, çoluk çocuklu, oturaklı fakat… Her ağustosta annesinin gömülü olduğu adaya feribotla gider, bir gecelik yeni bir sevgili bulur.

Yazar, son yıllarında Ana Magdalena’nın mahrem yaşamı aracılığıyla özgürlük, aile, pişmanlık, kişisel dönüşüm ve aşk üzerine düşüncelerini aktardığı bu eserin yayınlanmasını istemez. Eser, yazarın ölümünden yaklaşık 10 yıl sonra çocukları tarafından yayınlanır. Böylece okuyucu da bir kez daha Marquez’le hasret giderir, onu yad eder.

Fotoğraf: Kitap kapağı/ Nebat Bukrek