Ukrayna’daki savaştan kaçıp Rize’nin Fındıklı ilçesi Aksu Mahallesi’nde gelen Lyubov Vbitskaya, annesi Valentina Alexandra ve Olga Romaniuk ile sohbet etme imkanı bulduk. Dil problemi nedeniyle Lyubov Vbitskaya’nın nişanlısı Hakan Solak da bizimle birlikteydi.

Lyubov Vbitskaya yaşadıklarını anlatırken zaman zaman gözleri doldu. Savaşın Ukrayna halkını perişan ettiğini söyleyen Lyubov Vbitskaya, savaşın son bulmasını istedi: “Sınırlardan savaşın devam ettiğini duyuyorduk ama ne kadar ileriye gideceklerini kestiremiyorduk, Kiev ve kuzeyde Harkova, Dombas bölgesinde baskı kurmuştu Rus birlikleri bize 47 kilometre kadar yaklaşmıştı. Marketlere gittiğimizde tüm yiyecekler bitmişti, ekmek bulamadık. Para problemimiz oldu, elimizde ne nakit varsa onları kullanabildik. Ülkeden çıkmak istedik ve sınır kente sadece tren seferleriyle gidebilirdik, bu da çok zordu. Kadın ve çocukların sınır dışına çıkmaları serbestti ancak herkeste çıkış için gerekli belgeler yoktu. Her ülke de pasaportsuz kabul etmiyordu. Bizim bir şansımız vardı nişanlım Türkiyeliydi. Önce İstanbul’a oradan da Fındıklı’ya geldik. Tren çok kalabalıktı, trendeki kimi yaşlı kadın ve çocukların parası, yiyeceği yoktu. Böylelikle sınıra ulaşma mücadelesi verdik. Annem hiç ülkeden ayrılmak istemiyordu ama korkuyorduk artık. Her alarm verildiğinde yer altına buz gibi yerlere iniyorduk tehlike geçene kadar. Ukrayna’daki yakınlarımı aradığımda çok üzülüyorum.

UKRAYNALI OLGA ROMANİUK: AKLIM İKİ KIZIM VE TORUNUMDA

Olga Romaniuk ise yaşadıklarını şöyle anlattı: “Odesa’ya sabaha karşı saat 4’te bombalar düştü. Önce anlamadık, hatta o gün kızımın doğum günüydü ondan dolayı geç yatmıştık. Sabah bombalar düştüğünde 3 yaşındaki torunumun çok korktu. Hızlı bir şekilde araca binip kızımın yaşadığı İzmail kentine kızımın yanına gittik, oraya da hava saldırısı oldu. Bomba saldırıları artmaya başlayınca kızım ve torunum sürekli sığınağa gidiyorlardı. Belgelerimiz vardı ve İzmail kentinden İstanbul’a 37 saatte geldik. Garda insanalar çok yardımcı oldu. Fındıklı otobğsğne bindirdiler bizi. Gürcistan Batum’a gitmeyi planlıyorum. Ancak durum netleşene buradayım. Çok endişeliyim İzmail kentinde iki kızım ve bir torunum var. Türkiyelilere de çok teşekkür ederim. Türkçe bilmiyorum, buraya gelene kadar çok yardım ettiler.”