Yılın başından beri çatışmaların artışıyla evinden edilen 330 bin Afgan'dan biri olan Maryam anlatıyor.

Fakat kadınlar nerede? Onlar hep savunmasızca savaşın bitmesini arzulayan, cepheden dönecek eşini, oğlunu bekleyen taraftalar mı? Bu sorulara ‘Hayır!’ cevabını Kadın Yok Savaşın Yüzünde kitabı veriyor

Genç mültecilerle çalışma yürüten ve kamusal yaşamda mülteci kadınlar için güvenli fiziksel alanlar oluşturmayı amaçlayan Sağlıkta Genç Yaklaşımlar Derneğinden Dağlar Çilingir çalışmalarını anlattı.

Azerbaycan-Ermenistan savaşı sırasında yoğun saldırılara ve tehditlere maruz kalan, hedef haline getirilen Azerbaycanlı Gazeteci Arzu Geybullayeva, ‘Ben işimi yapmaya devam ettim’ dedi.

Savaşa ve faşizme karşı mücadele eden gazeteci, politikacı Tony Sender 29 Kasım 1888'de doğdu, 26 Haziran 1964'te öldü.

Faşizme karşı örgütlü mücadele eden Helene Heyckendorf 15 Kasım 1893'te Hamburg'da doğdu. Nisan 1945'te Neuengamme toplama kampında asıldı.

Kısa sürede birçok fabrikada spor takımları oluşturuldu ancak kadın işçiler tenis ya da kriketin aksine işçi sınıfıyla özdeşleşmiş olan futbola yöneldiler.

İnsanlık tarihinin en vahşi dönemine tanıklık eden, bu vahşilikleri yaşamında da deneyimleyen Kaethe Kollwitz devrimci bir kadındı.

Sincan ve Mamak’tan kadınların ortak cümlesi bu. Savaş kararı alanların bedel ödeyenler olmadığını biliyor, yoksulların canı pahasına yapılan hesapların halklara faydası olmadığını söylüyorlar.

Güzeltepe pazarında konuştuğumuz hemen her kadın ‘Bu savaş bizim savaşımız değil, yoksul çocukları ailelerin çocukları ölüyor orada’ sözleriyle tepkisini dile getirdi.

Kocaeli’den Fatma Şahin Ekmek ve Gül’e yazdığı mektupla iktidarın savaş politikalarına dair düşüncelerini paylaştı.

Daha önce Erdoğan’ı savunanlar şimdi ‘bu savaş çok yanlış bizi ateşe atıyor’ diyorlar. Çünkü savaştan, işsizlikten, pahalılıktan korkuyorlar.

1999 yılında başlattıkları mücadeleyle ‘barış’a büyük katkı sunan Barış Anneleri 20. yıllarında İstanbul’da bir buluşma gerçekleştirdi. Anneler ‘Biz sözün gücüne inanıyoruz, İlle de barış’ dedi.

Clara Zetkin yüz yıl öncesinden bugüne seslenerek soruyor: “Sizi böylesine korkunç acılara sürükleyen bu savaşın amacı ne?”

Birileri gücüne güç katacak, ülkesinde kaybettiği oyları yeniden toparlayacak diye çocuklara bunları yaşatmaya hakları var mı? Ya savaşı seyreden bizlerin o çocuklara karşı sorumluluklarımız...

Medya eliyle savaş kışkırtıcılığı sürdürülüyor. Ancak savaş ve zafer çığlıkları İkitelli’de yaşayan emekçi kadınları ikna edememiş. Zaten yokluk, yoksullukla boğuşan kadınlar bir de savaş istemiyor.

Sonuçta toplar, tüfekler, ağır silahlar olunca üstüne bir de ölümler gelince, metal işçisi kadınlar buna ‘harekat’ demedi, ‘savaş’ dedi.

“Şu anda savaşla ekonomik krizi gölgelemeye çalışıyorlar. Savaşın ve ekonomik krizin yükünü bize yıkıyorlar. Tüm gelirler savaşa harcanıyor. Sonunda savaşın kazananı belli.”

Savaşın vahşetini duyarsızlaştırıcı bir açıklıkla resmetmek yerine ‘etkileyici/hakiki’ olmanın çocuk odaklı yolları üstüne incelikle düşünmek daha uygun görünüyor.

Savaşın vahşetini duyarsızlaştırıcı bir açıklıkla resmetmek yerine ‘etkileyici/hakiki’ olmanın çocuk odaklı yolları üstüne incelikle düşünmek daha uygun görünüyor.