Depremin enkazı Diyarbakır’da görece daha hızlı kaldırıldı, hasarın daha az ve kent halkının daha örgütlü olmasından kaynaklı. Depremle, yarattığı enkazla mücadele ve halkın dayanışması bir taraftan devam ederken diğer taraftan toplumsal cinsiyet rollerinden kaynaklı kadının ev içindeki görünmeyen emeği afete rağmen varlığını devam ettirdi. Enkaz altında kalıp ölmek cinsiyet ayırt etmezken, enkazdan kurtulan kadınlar, toplumun kendilerine öğrettiği rolleri yerine getirmeye devam etti. Bu süreçte yalnız yaşadığı için çadır alamayan kadınlar oldu, sığındığı çadırda aileyi doyurmak için hasarlı evlere girip yemek yapacak kap ve gıda malzemesi çıkaran kadınlar oldu. Hemen hemen her çadırın önünde bidon suyla bulaşık-çamaşır yıkayan, yaktığı ateşte yemek pişiren kadınlarla karşılaşmak mümkün. Depremin ardından çamurlu parklardaki çadırlara sığınanlar için hijyen yoksunluğu da en çok kadınları vurdu. İhtiyacı olan hijyenik pedi, temiz iç çamaşırını kadın gönüllüleri bir kenara çekip sessizce söyleyen, haftalarca yıkanma imkanı bulamayan kadınlar arasında idrar yolu enfeksiyonları başta olmak birçok sağlık sorunu görülmeye başladı. Ancak kadınlar bunu bile sesli bir biçimde söyleyemediler.