Ben çok soğukkanlı olduğumu düşünüyordum. Şimdi anlatacaklarımdan sonra eminim ki sizler de benim bu düşünceme katılacaksınız. Ben bir anneyim ve doğum yaptığımda bebeğimin ölümle burun buruna olduğunu öğrendim. Çocuğum şu anda 7 yaşında, ama ilk 1 yılda 3 ameliyat geçirdi. Birçok tedavi, hastane süreci derken doğal olarak bebek tükendi. Ama ben dimdik ayaktaydım. Küçücük bedenine iğne yapmaktan damarları kalmamıştı. Bir damar patladı mı en az bir saat boyunca bebeğin damar yolunu bulmak için üç hemşire ve ben bebeğin kıpırdamaması için uğraşıyorduk. Peki eşim ne yapıyordu? O hiç dayanamıyordu, dışarı çıkıp kapıda oturup ağlıyordu. Ben ise ne kadar kısa sürede bebek kurtulabilir diye bebeğin o haline dayanıp uğraşıyordum.
Bu kadar soğukkanlı olan ben o gece donup kaldım. Elimi kolumu oynatamadım. Yerinden fırlayıp çıkacakmış gibi çarpan kalbimi durduramadım. “Hangi gece? Ne oldu ki?” diyeceksiniz. Yaşadıklarının ağırlığı yüzüne, bedenine, ruhuna yansımış olan Nuran’ın sinir krizi geçirdiği gece ben de yanındaydım. Sanırım o anları ömrümün sonuna kadar unutamayacağım. Nuran kim diyeceksiniz? Eğreti Yaşamlar dosyasında hikayesi anlatılan Nuran... Biz onun yaşamına dokunduk. Yaşadığı evi, çocuklarını gördük. Belki de yaşadıklarına bu kadar yakından tanık olmamız ya da bu yaşadıklarını kabul etmemem donup kalmama sebep oldu. Bizlere bunları reva görenlere isyan etmemek elde değil. Çünkü biz kadınlar bunları hak etmiyoruz ve karşı çıkıyoruz. Nuran da bu yaşadıklarını kabul etmediği için o sinir krizlerini geçiriyor.
Elbette bu yaşadıklarımızdan etkileneceğiz ve üzüleceğiz. Çünkü bu insana dair bir şey. Ama aynı zamanda insana dair olan mücadele de var. Biz iyi ki derneğimiz var dedik. Kadınların hayatlarına dokunabilmek onların yaralarını iyileştirebilmek, tüm sorunlarımıza “Artık yeter!” demek için hep birlikte mücadele ediyoruz. Sizler de mücadeleden vazgeçmeyin!