Kıdem tazminatı ile ilgili düzenlemelerin gündeme gelişi ve sonrasında devam eden tartışmaları Tuzluçayırlı iki kadın, Canan ve Birsen ile konuştuk. Canan ve Birsen kıdem tazminatının özellikle de kadınlar için ne anlam ifade ettiğini kendi deneyimleriyle anlattı.
Henüz 7 yaşındayken ailesiyle birlikte İstanbul’a göç eden Canan, 15 yaşından itibaren fabrikalarda, atölyelerde çalışmaya başlamış. 2006’da Tuzla’da bir etiket fabrikasında işe girmiş ve şehir değiştirene kadar yani 7 yıl burada çalışmış. Evlendikten sonra başka bir şehre yerleşeceğinden işten ayrılması gerektiğinde oldukça karmaşık evrak işleri ile uğraşmak zorunda kalmış. Ancak evrak işleri hallolur olmaz kıdem tazminatının hesabına yatırıldığını anlatıyor Canan. Tam bu dönemde eşi çok uzun bir süre işsiz kalınca, her ay sanki maaşları yatıyormuş gibi hesaptaki parayı kullanmışlar, düğün borçlarını da kıdem tazminatı sayesinde kapatmışlar.
Canan’ın kıdem tazminatıyla ilgili düşünceleri şöyle: “Benim yaşayarak gördüm, kıdem tazminatının önemi çok büyük. İnsanların emeklerinin karşılığını gasp etmek hiç doğru değil. Kıdem tazminatı benim için iş güvencesiydi, patronların beni kafalarına göre işten çıkarmalarına engeldi. Yaşadıklarımdan sonra anladım ki sadece iş güvencesi değil hayat güvencemmiş aynı zamanda.”
Fona devredilmesi gibi bir düzenlemenin işten çıkarmaları, esnek çalıştırmayı artıracağını düşünüyor Canan ve çalışan herkesin bu hakka sonuna kadar sahip çıkması gerektiğini söylüyor.
Elbette en çok da kadınların buna ‘dur’ demesi gerektiğini vurguluyor ısrarla: “Çok erken yaşta bu hayata atıldım ve en iyi anladığım şey; iş hayatımızda kaybedeceğimiz her hak sonrası ilk fatura kadınlara kesilecek.”

İLK BENİ GÖZDEN ÇIKARDILAR

Birsen de uzun zamandır çalışma yaşamının içinde bir kadın. Eşinden boşandıktan sonra herhangi bir yardım almadan tek başına iki çocuğunu büyütmüş. Onun anlattıkları da Canan’ın hikayesini tamamlar gibi.
Geçtiğimiz yılın haziran ayında işe girdiği deri firmasında müdürleri, patronları ile arası hep iyi olmuş Birsen’in. Bu yılın haziran ayında ise “şirketin zor durumda olduğunu, maaş ödemekte zorlanacaklarını, onun durumunu bildiklerini, zora düşmesini istemedikleri için başka bir iş bakarsa iyi olacağını” söylemişler Birsen’e. Sonrasını Birsen anlatıyor:
“Hiç art niyet aramadım, beni düşündükleri için böyle konuştuklarını düşündüm. İş aramam için süre verildi ve süre bittiğinde işten ayrıldım. Zaten uzun süre çalışmadığım için tazminat fikri aklıma düşmemişti bile. Ama sonradan hesapladım ki iş bulmam için verilen süre bittiğinde ve işten ayrıldığımda orada birinci yılımı doldurmama sadece bir kaç gün kalmış. Yani kıdem tazminatımı vermemek için ayarlanmış bir durum olduğunu fark ettim. Beni düşündüklerini, zorluklarımı anladıklarını düşündüğüm insanlar hiç de bunları umursamamış. Ve tek başına iki çocuk yetiştirmeye çalışan, ne iş olursa üç kuruşa da olsa çalışmak zorunda olan bir kadını ilk gözden çıkarılacak kişi olarak görüp eleyivermişler. Bu yüzden bu hakkımızın önemini ve bunun için mücadele etmek gerektiğini herkese hatırlatmak gerek.”