Merhaba sevgili Ekmek ve Gül okurları,

Ben 46 yaşında gıda işçisiyim. Uzun yıllardır emek verdiğim bir fabrika burası. Belki de evimden çok zaman geçirmişliğim vardır. Ama son süreçte, şu pandemi çıktığından beri ne tadımız kaldı ne tuzumuz. Pandemi geldikten sonra ilk önce bizi zorla ücretsiz izne gönderdiler, üstelik sadece devletin ödediğini alabildik. Sonra iş başı yaptık, eski maaş stilimize geri döndük ama ilk yaptıkları şey çalışma saatimizi artırmak oldu. Hafta içi çoğunlukla 12 saat, hafta sonu da mesailere kalmaya başladığımız bir dönem başladı bizim için. Hepimizi zorlar oldu çünkü daha az personelle daha çok iş yaptırmaya başladılar. Tabii biz böyle harıl harıl çalışırken ilk başlarda fabrika zarar mı ediyor acaba dedik, kaygılandık ama sonradan yine eskisi gibi kazanmaya devam etti.

Pandemiden sonra iş yerinde bazı şeyler değişti, özellikle maaşlar konusunda baskılar artmaya başladı. Markete, pazara çıkıyoruz her şey cep yakıyor, bunun faturası var, kirası var... Her şey zamlandı, şimdi bir nebze daha iyi ama ücretsiz izin döneminde geçinmekte o kadar zorlandık ki. Böyle olunca geçinemiyoruz, birazcık kafamızı kaldırınca da hemen “İstifa edin” tehditleri havalarda uçuşuyor.

İKİ SORUMLU VAR: DEVLET VE PATRON

Mesaiye kaldığım zamanlar artık o kadar yoruluyorum ki bazen işi bıraksam mı diye düşünüyorum. Ama her şeye rağmen hepimizin bir arada olması, haksızlıklara boyun eğmemesi en önemlisi. Bu yaşadıklarımızın sorumlusu biz miyiz? İki tane sorumlu var, biri devlet diğeri de patron. Bunların üstesinden gelecek tek şey ise biziz, birliğimiz. Mücadele hayatın her yerinde var, her anında var. Bu vesileyle de hayatı boyunca mücadele etmiş bütün kız kardeşlerimin Emekçi Kadınlar Günü’nü kutluyorum.

Görsel: Freepik