Ben 40 yaşında, üç çocuklu bir anneyim. Tekstil işçisiyim. Hem çalışıp hem de çocuklarıma yetmeye çalışıyorum, bazen de kendimi unutuyorum. Nasıl unutmayayım ki! Maddiyat her şeyden önce geliyor. Çocuklarımı maddi anlamda biraz daha rahatlatayım diye düşünüp mesaili bir işte çalışmaya başladım ama bu defa da kendimi unuttum. Şimdi çalıştığım fabrikada pazar günleri 12 saat mesai yapıyoruz, özel günlerde çalışıyoruz. İşyeri zorunlu mesai yaptırıyor. Bana kalsa ayda bir de olsa dinlenmek isterim…
Kızım ilkokula başladı, ben çalışmaya… Bana en çok ihtiyacı olan zamanlarda yanında olamadım çünkü çalışmak zorundaydım. Gece çalışıp, gündüz ancak dinlenip evin işleriyle uğraştım. Hem anne hem baba olmak için uğraştım.
Hayatın bana yüklediği yüklerin üstüne bir de işyerindeki sıkıntılar eklendi. Kadınız diye yüklenildi… Taciz, uygunsuz teklifler… Sesini çıkardığında hep sen suçlusun çünkü kadınsın. İşyerine giderken açık cezaevine giriyorum, çıkarken ‘bugün de bitti’ diyerek çıkıyorum. Çünkü fabrika benim için cezaevinden farksız. Özellikle kadınlar için böyle çünkü biz kadınlara baskı uygulamak daha kolay onlar için. Kadınların çilesi bitmeyecek gibi geliyor bana…
Aldığım asgari ücretle geçinmeye çalışıyorum. Evim kira ve okumaya devam eden bir çocuğum var. Maaşımıza gelen zamma sevinemedim çünkü gelen zammın iki katı yeniden benden çıktı. Kiraya zam, gıdadan tut giyime kadar her şeye gelen zamlar götürdü gelen ücret zammını da.
Biraz rahatlayalım diye kendimi unuttum ama yine rahatlayamadık. Şimdi bir de ‘işimi kaybedersem ne yaparım’ korkusu eklendi. Yaş sınırı var, sanayide tekstil firmalarının çoğu kadın işçi çalıştırmak istemiyor. Şimdi bir de bunları düşünüp kaygılanmak zorundayız.
Bana ne istediğim sorulsa, işçinin insan yerine konulduğu bir dünya isterim. Kadın olduğum için toplumun baskısı olmayan özgür bir dünya isterim. Çünkü kadınım, emekçiyim, her şeyden önce anneyim…