24 yaşında, küçük bir kız çocuğu olan, bir gıda işçisiyim. Vardiyalı ve ağır koşullarda asgari ücretle çalışıyorum.

Fabrikada kreş olmadığından dolayı çocuğumu kayınvalideme bırakıyorum. Maddi imkânım olsa kreşe verirdim. Fakat bunu sadece istemekle yetinmek zorundayım. İşyerinin kreşi olmuş olsa hepimiz rahat ederiz. Fakat işverenler bunu da bir külfet olarak görüyor. Herkesin borcu var. Talep etsek diyoruz, işsizlik zaten çok fazla, işten atılma korkusu ile kimse ses çıkaramıyor.

Koca bir yılı daha geride bırakırken asgari ücret görüşmeleri başladı. Öncelikle asgari ücretin üzerinden vergi kalkmalı. Biz işçiler olarak zaten çok fedakârlık yapıyoruz. Fedakârlığı hep bizden bekliyorlar. Ev kiraları, gıda fiyatları, zorunlu olarak kullandığımız elektrik, su zaten çok pahalı. Et almak hayal oldu. Alışverişe çıkamıyoruz. Mağazaların önlerinden çocuk özenmesin diye kaçar gibi uzaklaşıyoruz. Çocuklar her şeyi istiyor ama alamıyoruz.

Eşim de, ben de asgari ücret alıyoruz. Asgari ücretin hayatlarımızı kolaylaştıracak ve nefes alabileceğimiz kadar olmasını talep ediyorum.