Her gün,“Güzel şeyler olsun” diye evden çıkıyorum. Derneğe gideceğiz, çok keyifli işlerden bahsedeceğiz, eğleneceğiz, gün sonu dernekten ayrılırken de “Ne güldük be” diyeceğiz. Ama maalesef pek hayal ettiğim gibi olmuyor. Biz her şeye rağmen gülmeye çalışıyoruz hatta bazı dertleri ti’ye bile alıyoruz. Yine de gün ortalanmadan bir yara öyle bir kanamaya başlıyor ki...

25 Kasım öncesinde çeşitli etkinlikler düzenledik. 25 Kasım’ı anlatan bir bildiriyle semt pazarında kadınları dayanışmaya davet ederken, kimi “Allah’a şükür benimki şiddet uygulamıyor” diyordu. Sizce de kadınların şiddet görmediği için şükretmeleri garip değil mi? Zaten olması gerekene şükretmek!

Başka bir kadın “Şiddet ne ki ben 10 yıl kumayla yaşadım” diyerek, uzattığımız bildiriyi istekle alıyor. Bunu söyleyen en fazla 40 yaşında bir kadın. “Kumam ile aynı odada uyuyorduk, eşim ikimize birden şiddet uyguluyordu. Ne işkenceler gördüm.” Eşi hastalanıp öldüğünü söylerken, “Bir insanın ölümüne hiç sevinilir mi? Sevinilmez, ama onun ölümü benim kurtuluşum oldu” diyor.

KOMİSER: BABA DAYAĞI KÖTÜ YOLA DÜŞMEKTEN İYİDİR

Minibüste giderken küçük bir göz temasının ardından “Bana çok tanıdık geldin” diyen bir kadın, bana yanında yer gösteriyor ve anlatmaya başlıyor. Üç genç kızı olduğunu, eşinin şiddetinden sonra kızlarını alıp kaçtığını anlatıyor. Üç yıldır bizim mahallede oturuyormuş. “Çok çektik. Karakol, hakim, savcı kimse derdimize derman olmadı. Ailem de üç çocukla beni istemedi. Babam ‘bırak kızlarını’ dedi. Nasıl bıraksaydım? Eşim kızlarımı kemiklerini kırıncaya kadar döverdi. Karakolluk olunca ‘Ben ölürsem başınızda bir erkek olmaz, şimdiden terbiye ediyorum’ diye dayağa bahane buluyordu. Komiser de ‘Adam haklı, dört kadınla nasıl başa çıksın! Baba dayağı kötü yola düşmekten iyidir. Hadi barışın, evinize gidin’ derdi. Sokakta kaldık, aç kaldık... Çocuklarımı doyurmak için her yola başvurdum, ekmek çaldığım günler oldu. Nasıl kapansın ki bu yaralar!” İneceğimiz durağa geliyoruz ama daha anlatacak çok şeyi var. “Bir gün gel. Bu anlattıklarımın daha devamı var” diyor.

BELEDİYE, MUHTAR HEP KENDİ ADAMLARINA YARDIM EDİYOR

65 yaşlarında, üşüdüğü her halinden belli bir kadın derneğe giriyor, “Elbise var mı?” diye soruyor, kışlık bir şeyler bakıp ihtiyacı olanı alıyor. Derneğe iki ayda bir uğrayıp kendine uygun kıyafet var mı diye bakan bu kadın, son seferinde kıyafet için değil sohbet etmeye geldi. Hal hatır sorduktan ve biraz da amacımızı sorguladıktan sonra derdini anlatmaya başlıyor: “Yetim bir kızdım. 15 yaşındayken gariban dediler, evlendirdiler. Sonra öğrendim benim için para da almışlar. Allah razı olsun rahmetli iyi adamdı. Eşimi 20 yıl önce kaybettim, üç oğlumu tek başıma büyüttüm, ama şimdi bir tanesi bana bakmıyor. Komşuların yardımıyla ayakta duruyorum. Belediye, muhtarlık hep kendi adamlarına yardım ediyor...”

Bir gün sonra derneğe bu kez genç bir fabrika işçisi geliyor; eşinden gördüğü şiddeti anlatmak ve haklarını öğrenmek için. “Ben her şeye katlandım. Birkaç kez dövdü ama yuvam yıkılmasın dedim. Şimdi o benden ayrılmak istiyor” diye yakınıyor. Yaşadıklarını sorgulamaya başlamış, çare arıyor, dayanışma bekliyor.

Esenyalı’da bir gün böyle geçiyor. Hayat kadınlar için giderek kötüleşiyor. Ama iyi şeyler de oluyor; kadınlar bu yaşadıklarını artık kabul etmiyor. Kendini mücadele etmeye biraz hazır hissettiğinde önce içinde bulunduğu durumdan kurtulmaya çalışıyor. Sonra biz birbirimizi buluyoruz.