Ağır çalışma koşullarının ve uzun çalışma saatlerinin işçiler üzerinde yoğun bir baskı oluşturduğu Cesur Çuval fabrikasında işçiler, sürekli artan mesailerden dolayı neredeyse tüm gününü fabrikada geçiriyor. Salgın sürecinin başından itibaren vakalar artmasına rağmen hız kesmeden üretime devam eden Cesur Çuval’da, işçilerin iş yükleri daha da arttı. Hemen hemen her gün mesaiye kalan işçiler, “Asgari ücret kime yetsin? İnsanlar canları da çıksa mesaiye kalmak istiyor ki ellerine üç kuruş fazla geçsin” diyor. En son gelen yasaklarla beraber sabahın ilk saatlerinde fabrika kapısından giren işçiler, mesaiden çıktıklarında akşam yasağı saatini geçmiş oluyor. Hafta sonu yasaklarında da özel izinle çalışmaya devam eden Cesur Çuval işçisinin günleri çoğunlukla fabrika tezgahının başında geçiyor: “Allahtan ev kira değil. Yoksa gidemediğimiz eve kira ödüyor olacaktık…” diyor işçilerden biri.

Kadınlar için ise durum çok daha zor. Kadın işçi sayısının epey yüksek olduğu Cesur Çuval’da, işten kalan kısıtlı zamanlarda ev işi, yemek, çocuğun ödevini, yaşlı veya hasta varsa onların bakımı gibi “görevler” kadınların yükünü daha da artırıyor, ki çoğu zaman bunlara ayıracak vakit dahi bulamıyorlar.

‘ÖLMEYİN, SÜRÜNÜN’

Tüm bu zorluk ve mesai yoğunluğunun içerisinde bile işçilerin mesaiye kalamadıkları bazı günlerde üzülmeleri ise çok daha acı bir tabloyu gözler önüne seriyor. Sendikal örgütlülüğün olmadığı Cesur Çuval’da işçiler toplu sözleşmelerle haklarını güvence altına alamıyor. Temel tüketim maddelerine sürekli gelen zamlar karşısında eriyen asgari ücret ise işçileri, çok yorulsalar dahi mesai olduğunda sevinecek duruma getiriyor. Bir kadın işçi açlıkla terbiye edildiklerini, asgari ücreti belirleyenlerin adeta “Ölmeyin, sürünün” dediklerini ifade ediyor: “Bir kişi çalışıyorsa o evi nasıl geçindirecek? Biz 3 kişi çalışıyoruz ama zor geçiniyoruz.”

Fotoğraf: Ekmek ve Gül