Adaleti arayanların buluşma noktası haline gelen Ankara Kızılay’daki İnsan Hakları Anıtı, OHAL’den nasibini almış, ablukaya alınarak adeta hapsedilmişti! O zamandan beri Yüksel Caddesinde, hapis hayatı devam eden, elinde bir kitap, okur pozisyonda insanların adalet arayışlarına tanıklık eden bir kadın heykeli ne oldu da devleti korkutur hale geldi?

Bu kadın heykelin okuya okuya bitiremediği, dönüp dolaşıp tekrar okuduğu, Türkiye’deki tüm adaletsizliklere karşın sığındığı bir kitap elindeki; İnsan Hakları Evrensel bildirgesi. Çevresinde toplaşanlara verdiği ‘umut’ korku salmış olacak sanıyoruz. Yoksa koca bir devlet bir heykelden ne ister?

Yine bir adalet arayışı döneminde polisler heykelin etrafına yığıldı, bariyerlerle çevrelendi, etrafında toplaşmak, buluşmak da yasak edildi ‘OHAL’ denerek. Ne bilsin her gün adaleti ‘olağan olması gerekeni’ elinde bulunan kitaptan okuyan bu kadın, önce şaşırıverdi sonra büzüşüverdi kitabına doğru.

Tutukluluğuna rağmen okumaya, umut olmaya, ‘adalet’ demeye devam etti. Nice adaletsizliklere o bariyerlerin ardından tanıklık etmeyi de sürdürdü. Adaleti umut etmeyi de bırakmadı bu kadın. Tıpkı onun ve kendilerinin özgürlüğünü bekleyen diğer tüm kadınlar gibi...

1990 yılında heykeltıraş Metin Yurdanur tarafından bronzdan yapılan ve yıllar boyu adalet, barış, özgürlük, eşitlik ve hak arayışlarının buluşma noktası olan İnsan Hakları Anıtı umutlu bekleyişin ardından dün özgür kaldı... Ve yine kaldığı yerden devam ediyor/edecek adalet, umut, özgürlük, eşitlik demeye...