Yönetmen Müjde Arslan filmiyle ilgili şunları anlatıyor:

"Halam Emine 16 yaşında kuma gitti, evlendiği amcasının oğluydu. Kocasından şiddet gördü, her defasında baba evine sığındı, yaraları iyileşince her defasında onu evine geri götüren babası oldu. Emine halamın, yüzü gözü şiş yalın ayık köye gelişi ve ağlayarak evine zorla götürülüşü, çocukluğumun hatırladığım ilk anılarındandır. Her defasında ya hamile ya da yüzü gözü şiş gelirdi, bazen hem hamile hem yaralı. 30'lu yaşlarının sonlarında her gün her öğün 8 ilaç yuttuğu bir zamanda ilaçlardan birinin yan etkisiyle felç geçirdi."

Filmin nerede çekildiği sıklıkla soruluyor, cevap vereyim: Benim doğup büyüdüğüm yer olan Mardin'in ilçe ve köylerinde. Emine'nin nasıl olduğu soruluyor: Emine'ye kızı ve oğlu çok iyi bakıyor, hala yatalak ve bilinci boş, etrafındaki herkese gülümsüyor. Filmin başında görülen babaannemi (Emine'nin annesini) geçen sene kaybettik, o bizim bilge, becerekli, güzel, komik annemizdi. Tüm müzikler fark edeceğiniz gibi kadınların ağzından bu acıyı dillendiren şarkılar olarak seçildi ve filmin anlatısının bir parçası olarak kullanıldılar. Bu belgeselin kendisi benim için susmak yerine direnmenin, sesli konuşmanın, değişimin ilk adımıdır. Kız çocuklarının eğitim oranı yeni kuşaklarda her geçen gün artıyor, kızlar okudukça kumalık da yok olup sadece bir belgesel olarak hatırlanacak. Hepinize yeniden zaman ayırıp izlediğiniz yorumladığınız paylaştığınız için teşekkür ederim.