Ben uzun yıllardır Kurtköy’de bir cam fabrikasında çalışıyorum. Evliyim, iki çocuğum var. Mart ayında başlayan virüs ile kısıtlama kararları yani karantina, sosyal hayat yoksulluğu ve tabii ki de maddi ve manevi kayıplar yaşandı. Hem kendi hayatım hem de ailemin hayatını epey zorlaştırdı. Sağlık korkusu üstüne bir de ekonomik sıkıntılar eklendi. Sizlere çevremden birkaç örnek vermek isterim. Pandemi başladığında bir arkadaşımızın eşi ve çocuğu işten çıkarıldı. Kendisi şu an altı çocuğa bakıyor. Çalışırken bir de ev kredisi ödüyor. Pandemiden dolayı hayli sıkıntı çekiyorlar. Saatlerce mesai yaparak hayata tutunmaya çalışıyorlar.

Bir diğer arkadaşımız ise görme engelli. Pandemi dolayısıyla uzun süre işsiz kaldı. Bir şekilde evine bakması gerekiyor. Neyse ki ona uygun olmasa da fabrikada bir iş bulabildi, eline üç beş kuruş geçiyor.

Sonuç olarak etrafımızda ya da kendi yaşamımızda maddi ya da manevi kayıplar yaşadık ve bu bizi çok rahatsız ediyor. Çözüm olarak yapabileceğimiz bir şey aslında var. Yıllardır yaşadığımız bu topraklarda ve çalıştığımız fabrikalarda maalesef iktidar tarafından zor günlerde yalnız bırakıldık ve her koşulda çalıştık. Oysa biz işçilere, kadın işçiler başta olmak üzere hükümetin maddi destek vermesi gerekirdi, bunu yapmadılar. Bu ve bundan sonraki zor günlerde biz işçiler birleşip mücadele edersek bu yaşananları değiştirebiliriz.