Geçen hafta basında peş peşe yer alan Çiğli Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ndeki taciz olayıyla hepimiz derinden sarsıldık. Birbirini takip eden şikayetlerle ortaya çıkan taciz olayının bununla birlikte sadece bugün yaşanmış olmadığını da hep birlikte öğrendik. Taciz uygulayan kişi hakkında öncesinde de defalarca adli şikayet olması ama bunlara rağmen kişi hakkında hiçbir işlem yapılmamış olması kendisini cesaretlendirmiş olacak ki tacizlere devam etmiş. Hatta öğrendiğimiz kadarıyla çok çok önceki yıllarda yine aynı kişi hakkında defalarca aynı iddialar çıkmış ve bir şekilde hep üstü kapatılmış.

Yıllardır aynı hastanede çalıştığımız bir personel hakkında bunları öğrenmiş olmak öncelikle bir kadın olarak kanımı dondurdu ki birçok kadın arkadaşımızın da benzer şeyi hissettiğinden eminim. Tacizi davranış biçimi haline getirmiş ve hep üstü kapatılıp zerrece ceza almadığı için cesaretle devam etmiş bir personel ile yıllardır aynı yerde bunlardan habersizce çalışmış olmak ne de korkunç bir durum.

Kişi delil yetersizliği nedeniyle salıverildi. Şöyle bir durumda mağdurun beyanı dışında gösterebileceği nasıl bir delil olabilir. Burası hastane ve hasta mahremiyeti dolayısıyla birçok oda da kamera yok. Biliyoruz ki İstanbul Sözleşmesinin kalkmasıyla birlikte kişinin beyanı dikkate alınmıyor ve illa delil istenerek cezasızlık öngörülüyor. Tacizciler delil yetersizliğinden salınıyor ve bu onlara daha büyük bir cesaret veriyor. Korunmadığı için yüzlerce, binlerce kadının katledildiği bir ülkede maalesef mağdur kendisinin de korunamayacağını bildiği için evinde kalamıyor. Çünkü tutuklanması talebine karşılık salıverildi, neyle karşılaşacağını bilmiyor.

Adli makamlara iletilmiş şikayetler sonrası hastane idaresinin bu konuda ne yaptığını açıklamak, resmi soruşturma açıp açmadığını, kişiyi hastaneden uzaklaştırıp uzaklaştırmadığı konusunda bilgi vermek özellikle biz kadın çalışanlara karşı sorumluluğudur. Henüz konuyla ilgili hiçbir açıklama yapılmamıştır ve biz yarın hastane koridorunda yüzyüze gelip gelmeyeceğimizin tedirginliğini yaşamaktayız. Yine bir dönem temsilciliğini de yaptığı üyesi olduğu sendika konuyla ilgili nasıl bir tutum alacak, bunların hepsini merakla beklemekteyiz.

Bu kadar cezasızlıkla devam edilmiş bu tutuma karşı yeniden bir cezasızlık söz konusu olursa biz kadınlar sessiz kalmayacağız. Aynı hastanenin havasını solumak yeniden başka bir kadına zarar verir mi tedirginliğini yaşamak istemiyoruz ve her ne olursa olsun bu işin takipçisi olacağız.