Türkiye’de Kovid-19 salgını tamamen kontrolden çıkarken döviz kurları asansör gibi bir gün yükselip diğer gün düşüyor. Eski Bakan Albayrak “Dolarla mı maaş alıyorsunuz?” demişti. Dolarla maaş almıyoruz ama Türk lirası her geçen gün doların karşısında eriyor. Bu da biz işçileri ilgilendiriyor. Bizleri asgari ücrete mahkûm eden Hükümet, bizim nasıl geçinemediğimizin farkında bile değil. Evimize ekmek götürmek için 12 saat ağır koşullarında çalışmak zorunda kalıyoruz. Esnek çalışma, zorunlu mesailer evimizi sadece otel gibi kullanmamıza sebep oluyor. Ailemizi, çocuklarımızın yüzünü göremez olduk. İşten geldiğimizde onlarla zaman geçirmek için halimiz olmuyor, yorgunluk, stres ve ekonomik sıkıntılarla yüz yüze kalıyoruz. Bir de bunun üstüne salgın ile mücadele etmek zorunda kalırken biz işçiler nefes alamaz olduk. Maske, mesafe, hijyen bu üç kural bizleri korumuyor. Kazanılmış haklarımızı bile elimizden almak isteyen sermayenin her çıkardığı yasa ve paket biz işçilerin aleyhine oluyor. Patrona teşvik var bize yok. Yoksulluk ve kötü çalışma koşulları ile geleceksiz bırakılıyoruz. Buradan sendikalara sesleniyorum: Örgütlü, örgütsüz tüm işyerlerinde işçi sınıfının yanında olunmalı. Şube çalışmaları değil fabrikada işçilerle birlikte karar alarak bir mücadele platformu oluşturulmalı. Örgütsüz işyerlerinde çalışmalar yoğunlaştırmalı. Sendikalar, işçilerin güvenini kazanmaya karşı çalışma yürütmeli. İşçilerin yanında olmalı, sermayeye karşı durmalı. İşçi sınıfının çıkarlarını korumalı. Bürokrasiden uzak durmalı. Örgütlü mücadelemizde işçinin alın terine,emeğine sahip çıkmalıyız, işçilerin kıdemleri son kalesidir. Çocuklarımızın geleceğine dokundurmayız. Ben bir kadın işçi olarak tüm işçileri birlikte mücadeleye, emeğimize ve çocuklarımızın geleceğine sahip çıkmaya çağırıyorum. Yaşasın örgütlü mücadelemiz, yaşasın sınıf dayanışmamız.