Merhaba hepinize. 2 yıldır Ekmek ve Gül’ü takip ediyorum ve ülkede adı olmayan bir kadın olarak, yaşadığım bir süreci dergimizle ve okuyucularıyla paylaşmak istiyorum.

Her boşanmak isteyen kadın gibi ben de 8 aydır bir mücadele içindeyim, bu aslında 20 yıllık bir mücadele. İstemediğim bir evliliği sürdürme mecburiyeti yaşıyorum. Çünkü ne aile ne devlet desteği var ve bu nedenle ayrı eve çıkmak, yeni bir düzen kurmak mümkün değil. Zorlu şartlar altında devam ettiğim bir evlilikten, kayınvalide baskısından, ihanetlerden, psikolojik şiddetten kurtulmak istemenin bedeli olarak bir de toplumsal baskılar, yalnızlaştırma, “Yapamazsın, edemezsin”ler giriyor devreye. Haksız da değiller evet, çünkü “Nasıl yapacağım?” sorusu giriyor devreye. Ev kirası, depozito, nakliye… Her şeyi yapacak gücü buluyorum, “Ek işte bile çalışırım, kimseye muhtaç olmam” diyorum. Bu sefer peşinden “Nasıl olacak mesai saatleri, çocuklarım var, onların sorumluluğu var?” sorusu geliyor. Hep şunu duyuyorum eskilerden, “Evlilikler uzun sürerdi, şimdiki kadınlar hiç tahammül etmiyor”. Evet eskiden kadınlar şu an benim yaşadığım sıkıntıları daha ağır şartlarda yaşadılar ama onlar okutulmadı, çalıştırılmadı, baskı altında kaldı. İmkanları olsaydı hangi kadın buna katlanırdı. Yaşadıklarım ağır ve yaşayacaklarım de öyle olacak gibi duruyor. Ama ben Ekmek ve Gül’ü takip ettiğim 2 yıllık süreçte öğrendim ki kadın dayanışmasının aşamayacağı hiçbir şey yok. Önümde bir süreç var ve bunu kız kardeşlerimle el ele verip dayanışmayla aşacağıma inanıyorum.

Fotoğraf: Unplash