Merhaba ben tekstil işçisi bir kadınım. Bütün kahve, dernek, cami, çocuk oyun parkı, tiyatro, sinema gibi yerler geçici süreyle kapatıldı, eğitime ara verildi. Ancak biz hâlâ çalışıyoruz. Sağlık söz konusu evet ama çalışmasak da olmuyor. Herkes korkuyor virüsten, ancak kimse “Sağlık daha önemli” diyerek işi de bırakamıyor. Benim çalıştığım yerde sadece süpürüyorlar yerleri. Yıkama, ilaçlama yok. Ki ipliklerin, yaptığımız işlerin tozu çok fazla. Normal zamanda bile ağzımızı, yüzümüzü tülbent ve maskeyle kapatarak çalışıyoruz. Biz insan değil miyiz? Herkes tedirgin.

Sadece girişe kolonya koydular dalga geçer gibi. Hiç ciddiye almıyorlar bu virüsü. Bakanlıklar işyerlerinin bir süre kapatılmasına karar verirse ancak öyle kapatırlar, yoksa işverenler kapatmazlar. Bu durumda bile acil iş alıyorlar...

Bugün toplantı yapıldı, biz işyerini kapatma karar alınacak diye düşünürken devlet yetkililerinin “İşçiler çalışsın” sözlerinden sonra nasıl bir yol izleneceğine dair önerilerde bulundular.

Öncelikle 2 hafta ücretsiz izin önerisi geldi. İkincisi, “Çıkışlarınızı verelim işsizlik maaşından yararlanın” dendi, ama tazminat hakkımız olmayacak, üçüncü olarak da “İş olana kadar çalışmaya devam, tercih sizin” dedi ve çekildiler.

Haaa bir de “Bol bol dua edelim, kendimiz temiz tutalım” dediler. Her saat başı çalışanlara kolonya döküyorlar, temizlik anlayışları da bu. Biz işçiler her şekilde mağduruz, en kötüsü de işsizlik. Yaşımız ileri ve böylesi bir dönemde bizim yaşımızdakileri kimse işe almaz. Hepimizin ailesi, geçim derdi var, bütün bu yükler yine kadınların omuzlarında.

Yaşadığımız şey tüm dünyaya yayılmış bir tehlike ve bu tehlike yine biz emekçileri vuruyor. Koronanın faturasını da biz emekçiler ödemek istemiyoruz.