25 yaşında genç bir işçi kadınım. 25 bin lira maaş alıyorum. Evleneceğim fakat istediğim düğünü yapamıyorum. Bu maaşa hem ev geçindirmeye hem de düğün yapmaya çalışıyorum. Borçlarımız hiç bitmiyor. Kuru bir asgari ücret nedeniyle bu haldeyiz. İnsan gibi yaşam süremiyoruz.

Düğün salonu soruyoruz, sadece salona 70, 80, 90 bin lira gibi fiyatlar sunuyorlar. İnsanlar evlenmekten kaçınıyor, düğün masrafı ya da evlilik sonrası geçim zorluğundan korkuyor artık. Asgari ücret ocak ayında açıklanıyor, daha zamlı dedikleri üç kuruş parayı almadan her şeye zam geliyor.

Eski çağlarda kölelik vardı, sizi satın alıyorlardı. Her yerde kullanıyorlardı, onların verdiklerini yiyordunuz, onların gösterdikleri yerde uyuyordunuz. Şimdi ise özgür bir ülkede “Maaş veriyoruz” diyorlar fakat üç insanın yapacağı işi tek bir insana yüklüyorlar ve verdikleri de asgari ücret oluyor. Sadece karnımızı doyurabiliyoruz hiçbir yaşam fonksiyonu sağlamıyorlar bu maaşlarla. “Zam yaptık, hakkınızı verdik” diyorlar beş kuruş zam yapılıyor ama kiralara bakıyoruz yüzde 300,400 zam yapılmış. Marketlere giriyorsunuz, yüzde 50,60 zam yapılmış... “Hakkınızı verdik” diyorlar hakkımızı çalıyorlar. İnsanlara da kendi kurdukları iş kültürünü benimsetmişler ki herkes boynu eğmeye başlamış. İnsanlar üç kuruş maaş alıyoruz en azından aç kalmayalım, işsiz kalmayalım korkusuna boyun eğiyorlar.

Neden insanca bir yaşam yaşayamıyoruz? Biz hakkımızdan fazlasını istemiyoruz, sadece hakkımızı verin, insanca yaşayalım artık diyoruz! Genç bir işçi kadın olarak sizlere sesleniyorum, bir patronun cebine giren para ile bir işçinin cebine giren ücreti karşılaştırın. Biz sekiz saatin belki en fazla bir saatini kendimize, geri kalan yedi saatini patronlara çalışıyoruz. İşçiler patronlardan kendi cüzdanlarına aktardıkları, işçilerin hakları olan ücreti, insanca çalışma koşullarını ve özgürlüklerini istiyor. İnsanca yaşama evet diyorum, köleliğe hayır!

Fotoğraf: Ekmek ve Gül