Her gün haberlerde duyduğumuz cinayet ve intiharlar karşımdayken bugün bir farklısı karşımdaydı. Sokağımda, evimin önünde aynı zamanda bundan birkaç ay önce çalışmakta olduğum fırın kafenin önünde gerçekleşen cinayet ve intihar gözümün önündeydi. Şaşırdım, inanamadım. Her gün adımlarımı attığım beton kanlar içinde kalmıştı. Evimin balkonundan baktığımda gördüğüm metrobüs durağı artık bana daha farklı görünüyordu, yüzlerce kez çıkıp indiğim merdivenler artık kırık döküktü, kanlar içindeydi. Bir daha nasıl geçecektim oradan üzülmeden, korkmadan...

Birisi çıkıp genç bir kadını vurdu sonra da kendi kafasına sıktı. Ölümcül vuruşlardı bunlar, planlanmıştı. Tam da benim sokağımda; son dakika haberlerinde benim sokağımın adı geçiyordu. Bugün birkaç saat önce oradan geçmiştim oğlumla birlikte, 15 dakika öncesinde kardeşim oradan geçmişti ekmek almak için, hayatım oradan geçiyordu. Daha öncesinde okuldan eve dönüşlerimde metrobüsten eve doğru yürürken arkama defalarca kez bakardım ama iç sesim şöyle derdi: “Ece burası çok işlek, kalabalık, kafeler var, insanlar var, burada kötü bir şeyin olma ihtimali çok düşük”. Ancak şimdi anladım ki bunun da bir önemi kalmamıştı.

Olay olduğunda evde değildim. Birkaç saat önce oradan geçmiştim. Şehir dışına çıkıyordum. Sonra haber geldi. İlk olarak aklıma bir soru düştü; kimse engel olmaya çalışmadı mı? Sonra olayı anlamak için oradaki tanıdıkları aradım. Meğer olay çok hızlı gercekleşmiş. Sonra her şeyi düşündüm. Oradan geçen oğlumu, annemi, babamı, kardeşlerimi düşündüm. Anlatmak çok zor. Fazlaca güvensiz bir ortamda olduğumuzu daha derinden hissettim. Biri poşetine silahını koyup sokağımızın başında avını beklerken hiç kimsenin ruhunun duymaması ayrıca kötü hissettirdi. Elini kolunu sallaya sallaya... Bu rahatlık nedir? Haberlerde gördüklerimizi canlı canlı sokağımızda, evimizin önünde görmek bizi daha da tedirgin etti. Acımız büyük... Öldürülen bu gencecik kadın bizim bir parçamızdı artık. Önce bu genç kadını öldürüp sonra kendi kafasına sıkan genç erkeğin ve katledilen bu genç kadının ailesi ne durumdadır kim bilir…

Şimdi burada yaşamak daha zor bizim için. Sokağa çıkmak, ekmek almak, okula gitmek, işe gitmek daha zor artık.

Fotoğraf: Burcu Yıldırım/Ekmek ve Gül