Yaklaşık 30 yıllık bir sağlık emekçisi olarak, birçok hastanede ve birimde görev almış bir hemşireyim. Öncelikle şunu söyleyebilirim, meslek hayatımın hiçbir döneminde şu son 10 yıldır hissettiğim kadar kendimi değersiz hissetmedim, hele ki şu 1 aydır... 

Öncelikle hasta da olsak istesek de istemesek de çalışmak zorunda bırakıldık; elbette bu pandemi sürecinde en çok ihtiyaç duyulacak olan meslek grubundayız ama en azından kronik hastalığı olanlar için farklı bir düzenleme yapılabilirdi. Çünkü kronik hastalığı olanların ölüm oranı yaşına bakmaksızın daha yüksek, bu insanları göz göre göre riske atmak kabul edilir bir şey değil.

Elbette bütün dünyanın bu pandemiyle uğraştığını, her ülkenin kendine göre farklı sıkıntıları olduğunu biliyoruz. Bu ülkede sağlık sektörü iyi iş çıkarıyorsa emin olun ki bunun sebebi ne hükümet, ne devlet, ne de idari kadrolardır. Sebebi vicdanlı ve işini en iyi şekilde yapmaya çalışan sağlık personelidir. Sağlık personeli yoktan var etmeyi bilir, yıllar önce okuduğum sağlık meslek lisesinde “Hemşire yaratıcı olmalıdır” demişti bir öğretmenim. Evet biz her koşulda bir yolunu buluruz eksiklerimizi gidermenin. Ama içinde bulunduğumuz pandemi, bütün ezberlerimizi bozmuş durumda, her insanın yaşadığı endişe, korku, panik tabii ki bizde de var. Bu ağır psikolojik yükün üstüne bir de Kovid-19 hastalarıyla dip dibe çalışmak...

Şimdi herkesin en çok merak ettiği konuda birkaç cümle kurayım size; “ek ödeme!” İnsanların işsiz kaldığı evine ekmek götüremediği bir dönemde biz sağlıkçılarla vatandaşı karşı karşıya bırakmaktan başka bir işe yaramadı bence, neden mi? Zaten para harcamaya yerimin olmadığı bir dönemde, para yerine kişisel koruyucu ekipman ve hastanede sağlıklı beslenmeyi tercih ederim ve özlük haklarımın iyileştirilmesini isterdim. Vatandaş da “Benim ne kadar para alacağımı hesaplamayı bırakıp” tavsiyelerimizi dinlemeyi tercih ederdi belki...