Asgari ücret 28 bin 75 lira olmuş. Rakamı söylüyorlar ama hayatı söylemiyorlar. Ben bu paraya bakınca cebimi değil, içinde yaşadığım düzeni görüyorum. Çünkü bu ücret geçinmek için değil; ses çıkarmadan çalışmaya devam edelim diye hesaplanmış bir sınır. Ben emeğimi satıyorum ama emeğimin değerini ben belirlemiyorum. Sabah girip akşam çıktığım işte sadece zamanımı değil, gücümü, sağlığımı veriyorum. Karşılığında aldığım şey ise hayatımı kurmaya yetmeyen bir maaş. Bu tesadüf değil. Bu, işçinin payının bilinçli olarak düşük tutulduğu bir düzen.

Bir yanda bize “ülke zor durumda” deniyor, diğer yanda saray rejimi ve yandaşları büyüyor. Kriz bize gelince kemer sıkma oluyor, yukarıya gelince büyüme. Benim maaşım enflasyona ezilirken onların serveti kamu kaynaklarıyla şişiyor. Demek ki mesele kaynak değil, tercih. Bu düzen kimin çalıştığını, kimin kazandığını çok iyi biliyor.

Asgari ücret burada bir çözüm değil; bir yönetme aracı. Ne isyan ettirecek kadar düşük ne de yaşatacak kadar yüksek. Tam ortasında tutulmuş bir yoksulluk. Benim hayatım bu dengeye feda ediliyor. Ama ben artık şunu görüyorum: Bu yalnızca benim meselem değil. Ben sustukça bu düzen işliyor. Ben tek başıma kaldıkça, saray rejimi ve yandaşları daha rahat büyüyor. O yüzden bu mesele rakam meselesi değil; güç meselesi. Bizim gücümüz yan yana gelmediği sürece, bu ücretler hep “asgari”, hayatlarımız hep eksik kalacak.

Ben sadaka istemiyorum. Ben lütuf istemiyorum. Emeğimin değer olduğu, çalışanın yoksul olmadığı bir düzen istiyorum. Bu düzen kendiliğinden değişmez. Ama biz değiştirirsek, değişir.

Görsel: Canva Pro yapay zeka