Merhaba ben Mizgin...
25 yaşında, 2 kız çocuk annesiyim. Eşi tarafından 2 çocukla mağdur edilen, hem ailesi ile savaşan, hem karşı taraf ve onun ailesi ile savaşan, hem de çocuklarından ayrı kalmamak için büyük mücadele eden bir kadınım. İnanın benim şu an geldiğim noktayı bundan 7-8 yıl önceki Mizgin bırakın yaşamayı, düşünmeye bile korkardı. Şu an ise kendimden emin bir şekilde mücadelemi veriyorum ve vermeye de devam edeceğim. Yaşadıklarım ve yaşatılanlar bana hayatın mücadeleden ibaret olduğunu öğretti. Ve tabi bu duruma önayak olan arkadaşlarım vardı.
Ben Esenyalı Kadın Dayanışma Derneği ile tanıştığımda 3 aydır evden dışarı çıkmamıştım. Korkularım büyüktü. Bir yandan aile baskısı bir yandan daha sütten yeni kestiğim küçük kızlarımdan zorla koparılma durumum vardı. Bu durum benim için o kadar ağırdı ki ben kendimi tanıyamıyordum. Bir hafta kızlarımdan ayrı kaldım ve bu durum benim için ölümdü... 3 defa intiharın eşiğinden döndüm. Sinir krizleri, durduk yere ağlayıp gülmeler... Aileden hatta sülaleden tehditler... İnanılmaz kötü günlerdi. Neymiş; benim adım namusmuş. Ben kızlarımı o adamın ailesine vererek ve dört duvar arasında oturup koca bekleyerek onların adını kirletmemiş olacakmışım. Elbette ki bu durumu kabul etmiyordum, direniyordum. Fakat ne yapacağımı da bilmiyordum. Psikolojim altüst olmuş şekilde beklemedeydim. Derken dernek ile tanıştım bir arkadaşımın vesilesiyle. Ve yeni bir Mizgin yaratmak için attığım her adımın değerini bana anlatan bir "yazma" sürecim oldu. Dernekten arkadaşlarım “yaşadıklarını kaleme almayı neden denemiyorsun” deyip Ekmek ve Gül dergisine yazmamı önerdi. Yazdım ve daha sonraları okudum baktım ki bu derginin ve Ekmek ve Gül programının başka yayınlardan büyük bir farkı vardı. Kadınlardan yanaydı, ezilen, sorunlar yaşayan, hakarete uğrayan ve çeşitli alanlarda mücadele eden kadınların programı ve dergisiydi. Benim yaşadıklarımı yazdığım bu süreçte hep yanımda olan bir dergiydi. Sadece yaşadıklarımı anlattığım değil aynı zamanda zor durumumu paylaştığım bir programdı. Biliyordum ki benimle birlikte binlerce insan okuyor ve yanımda olmasalar bile varlıklarını hissediyordum. Bana yalnız olmadığımı gösterdi ve benim de diğer kadın arkadaşlarımın acılarını, hayat mücadelelerini paylaştığımı, onların yanında olduğumu hissettirdi. Biliyorum ki yüzlerini görmediğim onlarca kadın arkadaşım vardı. Sorunlarımı ve sıkıntılarını paylaştığım onlarca arkadaş...
Tam bir buçuk yıldır  Ekmek ve Gül programını-dergisini-takip ediyorum. İnanıyorum ki onlar da beni takip ediyor. Kızlarımı hapsedildikleri evden kaçırma dönemini ve aileme, koskoca bir aşirete kadın olarak nasıl kafa tuttuğumu ve sonunda bu mücadeleyi nasıl kazandığıma şahitlik ettiler. Benim hikayemi sahiplenen kadın arkadaşların ve okurların olduğunu biliyordum. Ve inanın bundan mükemmel bir güç alıyordum. Kendimi hem paylaşarak hem anlatarak inanılmaz güçlü hissediyordum ve hala da öyle hissediyorum. Her ne kadar güçlü dursam da sıkıntılarım tam anlamıyla bitmiş değil. Ben inanıyorum ki bu durumu paylaşarak Evrensel ve Ekmek ve Gül dergisine yazarak hem mücadeleme devam edip hem de benzer durumlardaki başka kadınlara güç vereceğime inanıyorum. Ben bu dergiyi ve gazeteyi okuyarak, programı takip ederek, onların parçası olarak yalnızlığımı giderdim, düşüncelerimi dile getirdim. Toplum içinde mücadele eden halkın arasında önemsendiğimi ve benim gibi hayatlar yaşayan arkadaşlarımın, kadınların, işçilerin, ezilenlerin önemsendiğini gördüm. Ekmek ve Gül varolduğu sürece benim gibi bir çok arkadaşım hem yalnızlığından kurtulacak hem de paylaştıkça kendilerini tıpkı benim hissettiğim gibi güçlü hissedecekler. Bu yüzden Ekmek ve Gül'e sahip çıkıyorum.