Merhaba, bir ev kadını olarak rutin işlerimi anlatayım size. Hatta çalışmak için evden çıksa da kadınları eve geldiğinde bekleyenleri… Tabii biz ev kadınları da çalışıyoruz. Ancak yaptığımız işlerin karşılığı “Çalışmıyorsun, bütün gün evdesin” sözleri oluyor. Evet bizim bir maaşımız yok, çalışma saatimiz bile yok. Sabah başlar işlerimiz. Kahvaltı hazırlarım, mutfağı toparlarım, evi temizlerim, toparlarım. Kuruyan çamaşırları yerlerine yerleştiririm. Akşam yemeği hazırlar ve bunları yaparken de 3 yaşında torunuma bakıp onunla ilgilenirim. Akşam yemeğinden sonra tekrar mutfağı toparlayıp çamaşır makinasını çalıştırırım. Herkes çekildikten sonra evi tekrar toparlarım ve gecenin kaçı olmuşsa ve uykuya yenik düşmemişsem kendime ayırabileceğim belki bir iki saatim olur. Ama yatmadan önce yarın ne yemek yapacağımı düşünürüm yine, evdekileri nasıl mutlu edeceğimi. Yattığımda bile kafamda ertesi gün planları.

Şimdi ben çalışmıyorsam bu yaptıklarım ne? Üstelik bunu zorunlu yapmıyorum. Bir kuruş maaş almıyorum. Yaşlandığımda hayatımı sürdürebileceğim bir maaşım yok. Sosyal sigortam bile yok. Böyle çabalarken “Akşama kadar ne yaptın ki” sözü de bütün çabalarını, emeklerini yerle bir ediyor insanın.

Fotoğraf: Freepik