"Dün öz çocuklarına cinsel istismar suçundan 35 yıl 7 ay ceza almış şahsın tahliyesini öğrendim. İstinaf bozmuş kararı. 4 aymış meğer çocuklarıma yaptıklarının bedeli. Nerede o çok inandığımız adalet! 35 yıl 7 ay ceza veren hakimlerle kararı bozup tahliye kararını veren hakimler aynı okulu okumadılar mı anlamıyorum. Çocuklarıma karşı boynumu büktüler. Bugün nöbetten çıkıp geldiğimde alamadım onları. Nasıl yüzlerine bakacağımı bilmiyorum. Onları korumaya gücüm yetmiyor artık. Tam adalete biraz olsun inanmışken tüm inancımı söküp aldılar. Ölmem mi gerek? Ölmemiz mi gerek? Artık dur diyelim bu pislik düzene. Yoruldum bittim tükendim yıkıldım nefes alamıyorum...  

Benim çocuklarım daha 4-5 yaşındaydı. Hayatın olağan akışına aykırıymış. Sırf benim çocuğum “süt” dedi diye sperme... Görgü tanığı yokmuş ne görgü tanığı? İstismar, tecavüz, taciz gizli suçtur. Tanık aranır mı? Hele kendi çocuklarını istismar eden bir iğrenç mahluksa... Ne tanığı! Biri bana bunları açıklasın. Fotoğraf çekme olayında sanığın tanıkları tamamen çelişkiye düşmelerine rağmen, istinafta neden dikkate alınmadı? Ben iftira atacak olsam boşanma davasını açtığımda iftira atardım. Ben iftira atacak olsam, “Evlilik birliği içerisindeyken de babaları çocukları istismar ediyor” derdim. Çocuklarım ne söyledilerse onu dile getirdim ben. Çocuklarım neden iftira atsın babalarına? Ben anne olarak onların karşısında değil yanlarında durdum. Ben anne olarak çocuklarımı korumaya çalıştım. Ben onlara inanıyorum. Kim ne derse desin, kim ne yaparsa yapsın son nefesime kadar da onlara inanıp yalnız bırakmayacağım.

Yeter adalet istiyorum artık… Sabrım kalmadı gücüm kalmadı… Çocuklarımın hayatı geleceği mahvoldu. Yeter! Adalete inandığım için pişman ettiler beni. Çocuklarım için bir şey yapamıyorum, ölüyorum duyun artık… Adalete inandırın artık beni! "

Fotoğraf: Serra Akcan / csgorselarsiv.org