Yazan yazmış beni bu diyara... Ben de bu dünyaya düştüm düşeli, bilmedim gülmeyi... Anamdan düştüm toprağa. Yumuşaktı. İnce bir kekik kokusu değdi alnıma... Akşamdı. Ne sıcaktı, ne soğuk. Anam gibi ılıktı. Ve anamın sütü gürdü. Sevindim.
Anamdan düştüm toprağa. Düşmez olaydım. Doğmayaydım...
Hawar... Ateşe düşmüşüm bilmedim. Gelinlik kızımı aldırdım. Keşke gömeydim kara toprağa. Hawar... Kızımın saçı yeri döğerdi, saçından tuttular.
Hawar pirim. Hawar... Kızım nicedir...

Kadınları ayırıp, delikanlıları boğazladılar. Yeni yetişiyordum. Yüzümü toprağa dayadım. Mir Bedirxanlılar geçti yanıbaşımdan soluğum boğazıma kaçtı.
Kadınları ayırıp delikanlıları askere aldılar. Yeni evliydim. Çanakkale dediler. Giden gelmedi.
Oğlan yetiştirdim, asker ettim. Kız everdim, torun sevdim. Üç kıyım gördüm, dört kıtlık.
Bir zamanlar ben de gençtim. Ne zamandı Dicle kıyısında ölümü bekledim.
Yine ayırdılar kadınları. Hanginiz gömer beni?

Ak saçlı bir bebek yapacağım. Adı senin adına benzeyecek. Ninemiz olacak bizim. Ezidi olmayacak. Öldürmeyecekler onu. Ak saçlı bir bebek yapacağım. Masal bilecek. Devleri yenecek Keloğlan. Babamız gurbetten dönecek.
Ak saçlı bir bebek yapacağım, ak olacak bahtı..

Biz tohumuz. Sabırla mayalı özümüz. Çavdar gibi kılçıklı, kuraktan korkmaz. Tohumuz, tükenmeyiz. Arpayız belki. Boylanır gideriz. Anamız, atamız yanıbaşımızda. Çorumuz, çocuğumuz. Neden korkalım. Biz tohumuz. Bize “insanoğlu kalk ve yaşa” dendi.

Gittiler. Bir ilmeği söküldü kilimin. Al ipeği.
Gittiler. Eksik kaldı mor yeleğin sedef düğmesi.
Bir var bir yok bir masal gibi. Uzaklaşan bir ezgi.
Uzaklaştı ezgi. Sözü yok. Eman eman! Ey zora gücü yeten: Aç hayır kapısını. Kitle şer kapılarını.Göç yola döküldü.

Ben burdayım. İşte oğlum, işte kızım.
Ben buradayım ve torbamda ekmek yok. Oğlanı emziririm. Kızı da.
Erişmemiş böğürtlenler. Ve tükenmiş çakal erikleri.
Buradayım. İşte bir şişe su. İşte meyvesiz ağaç. Ve ardımdan beni kovalayan kan.
Buradayım, duyuyor musun beni.

Sennur Sezer