Öncelikle size biraz kendimi tanıtarak başlamak isterim. Ben 17 yaşındayım. 15 yaşıma kadar Ağrı’da yaşadım. Benim bu hayatta tek bir hayalim vardı. Okumak ve müzik öğretmeni olmak. Ama maalesef bu hayalimi gerçekleştiremedim. Önce okulumu sonra da hayalimi elimden aldılar. Yani beni hayata dair birçok şeyden kopardılar. Düşünsenize, yarın okula gitmek için hazırlanıyorsun ve sabah bir daha okula gidemeyeceğini öğreniyorsun. O gün tek bir şey düşündüm. Benim hayallerim ne olacaktı? Tekrar okumak için çok çabaladım ama olmadı. Başaramadım. Aileme “Madem okuyamıyorum, Ağrı gibi bir yerde de kalmak istemiyorum” dedim. İstanbul’a gelmek için ailemle çok tartıştım. Hatta annem “Saçmalama, bizim ailemiz hep burada, biz orada nasıl yaşarız?” demişti ama pes etmedim. Ben onların İstanbul’a gelmeleri için çok çaba gösterdim ve bir şey istiyorsam önce mücadele etmem ve asla pes etmemem gerektiğini öğrendim.

Biz iki yıldır İstanbul’da yaşıyoruz. İstanbul’a geldiğimizde yine hapis hayatı yaşamaya devam ediyorduk ta ki Esenyalı Kadın Dayanışma Derneği ve üyeleri karşımıza çıkana kadar. Onlar sayesinde bir tekstil atölyesinde işe girdik. Aldığımız ücret çok cüzi. Günlük 190 TL alıyoruz. Patronların hakkımızı gasbetmesi, sigortalarımızın yapılmaması, asgari ücretten daha düşük bir ücret almak çok zoruma gidiyor. Evet bu ücret hiçbir şeye yetmez ve yetmemesine rağmen düşük ücretle çalışmak zorundayız. Hakkım olanı alamıyorum. O yüzden benim ve diğer işçi arkadaşlarımın bir an önce haklarımız için mücadele etmemiz lazım. Ben genç bir işçi olarak mücadele etmeye devam edeceğim. Her mücadele elbet başarı getirir.

Görsel: Canva