Merhaba, Adım Sevgi. Elazığ doğumluyum. İki çocuk annesi, çalışan ve bekar bir anneyim. 16 yaşında evlendim. Bir kızım ve bir oğlum var. Uzun yıllar evimde çocuklarımla kıt kanaat geçinmeye çalıştım. Eşim sürekli şehir dışında çalışırdı. Çocuklar ve evin tüm sorumluluğu benim üzerimdeyken yaşamaya çalışırdım. Hep yoklukla yaşadım, çünkü eşim “para biriktiriyoruz ev alacağız” diyordu. Başımızı sokacak bir evimiz olsun diye ben de hep idare ediyordum. Bir gün eşimin beni aldattığını, aslında yıllardır biriktirdiğimiz bir paranın olmadığını, eşimin o parayı harcadığını öğrendim. Hiçbir güvencem olmadığı halde hemen boşanmak istedim. Eşim boşanmak istemedi zorlu ve uzun bir süreçten sonra boşandık.

Boşandım ama sonrasını bilmiyordum. Ne yapacağım? Nerede kalacağım? Nasıl geçineceğim? hakkında hiçbir fikrim yoktu. İş hayatım eşimden ayrılmamla başladı. Daha önce çalışmıyordum. Eşim çok kıskanç olduğu için çalışmama izin vermezdi. Boşanınca kendi ayaklarım üzerinde durmak zorundaydım ve bir yerden başlamam gerekiyordu. Bulduğum bazı işlere girmemi boşandığım eski eşim engel oldu, ama geçimimiz konusunda da destek vermiyordu.

Daha önce hiç iş tecrübem olmadığı için eş, dost yardımı ile çocuk bakıcılığı işi buldum. İlk işim bir kadın doktorun yanında çocuk bakımı işiydi. İlk kez işe girmiştim. Çalışmak zorundaydım, çok çabalıyordum sorun çıkmaması için. Benim için her şeyin güzel gittiğini düşünürken yanında çalıştığım kadın benimle konuşmak istediğini söyledi. Önce biraz yaşadığı maddi sıkıntılarından bahsetti, evde benim dışımda günlük temizliğe gelen bir genç kadın daha vardı. İkimizden birini çıkarmak istediğini ama onun işlerini de ben üstlenirsem benimle çalışmak istediğini söyledi. Kadını tanıyordum ve onun da işe ihtiyacı vardı. Onun mağduriyetine sebep olmamak için teklifini kabul etmedim, ben işten ayrıldım. Ayrıldıktan sonra aslında aynı teklifi o kadına da ettiğini öğrendim.

MİNNETLE TEK ODA

Bir süre işsiz kaldıktan sonra bir arkadaşım aracılığı ile bir dershanede iş buldum. Belirli bir görevim yoktu. Joker eleman gibi kim ne iş verse yapıyordum. Günlük 200 liraya sigortasız çalışıyordum. Dershanede çalıştığım dönem boşanma davam sonuçlandı. Bir anda hayatım alt üst oldu. Hiçbir eşya almadan evden ayrılmak zorunda kaldım. Dershaneden aldığım para ile ne ev tutabilirdim ne ev eşyası alabilirdim. Ev ararken dershane sahibi dershanenin üst katında boş bir oda olduğunu, istersem kızımla orada kalabileceğimi söyledi. Ne seçme şansım ne de başka çarem vardı. Kızımla birlikte orada kalmaya başladım. Çok az maaş almama rağmen kalacak yerim var diye hiçbir şeye itiraz etmiyordum. Bana kızımla kaldığımız odadan “çık” deseler ne yapardım? Evde yok avuçta yok. Ne deseler yapıyordum.

Bir gün öğle yemeği saati faturamı yatırmak için aceleyle dışarı çıktım daha 20 dk olmuştu patronum beni aradı “neredesin sen? hemen gel” dedi. Koşa koşa geri döndüm. Öfkeyle bana bağırıyordu 20 dakikadır neredeymişim, saygısızca davranıyormuşum… Beni hiç dinlemeden kızıyordu, en sonunda odanın da anahtarını bırak hemen burayı terk et dedi. Ağlayarak yalvardım hocam gidecek yerim yok, yapmayın dedim ama beni dinlemedi. Yine kızımla sokakta kalmıştık. Arkadaşlarımın yardımıyla bir ev kiraladım.

KADINLAR EVİMİ DÖŞEDİ

Kiraladığım dediğime bakmayın bomboş bir ev düşünün. Bir odanın ortasına bir yatak koyduk kızımla… Yatmak için tek eşyamız bu. Ev sahibim Zeynep abla kızımla benim hiç eşyamız olmadığını gördü. Hava soğuk diye bize bir soba getirdi. O geceyi öyle geçirdik. Ertesi gün Zeynep abla tüm komşularla konuşmuş bir koltuk takımı, biraz ev eşyası ayarladılar. Birkaç gün içinde evimiz tamamen döşenmiş oldu.

Şimdi yarım günlüğüne ev temizliğine gidiyorum ayda 8 bin lira alıyorum. Hafta sonu ofis temizliğine gidiyorum toplamda 10 bin lira kazanıyorum. Ama başımızı sokacak bir evimiz var. Ayaklarımın üzerinde duruyorum. Çok zorluklar çeksem de onurlu ve gururluyum. Hayat mücadelem devam ediyor, asla pes etmeyeceğim.

Bana destek olan hayata tutunmama yardımcı olan tüm kadın arkadaşlarıma teşekkür ediyorum. Zor durumda kalan tüm kadınlara kimsenin dayattığı hayata mecbur kalmamalarını, zorlansalar da ayakları üzerinde durabileceklerini söylemek istiyorum. İyi ki kadınlar var…

Fotoğraf: Canva Pro Kolaj