Merhaba.

Çok severek okuduğum ve çok severek yaptığım öğretmenlik mesleğimin daha ilk yılı dolmadan, aday öğretmenlik sürecimin son 1 haftasında, gece yarısı açıklanan bir KHK listesi ile mesleğimden ihraç edildim. Bu mesleğe sahip olabilmek için çok zorlu süreçlerden geçip, hayallerime kavuştuğum anda sorgusuz, sualsiz kaybettim. Yıkımı oldukça fazla oldu, oluyor da.

KHK listesinin yayımlandığı gece aklıma geldikçe nefesimin daraldığı hissediyorum. Kocaman bir belirsizliğe yuvarlandığımı o anda hissetmiştim. Hatırlıyorum… Ailemden uzakta, ilk defa geldiğim bir şehirde, yıkıntılardan var olmaya çalışan insanların içinde benim derdim neydi ki! Bir süre daha orada, onlarla kalmak istedim. Beni onlar anlar diye düşünmüş olmamdı sanırım bu isteğin baş nedeni. Sonra beni koşulsuz kabul ettiğine bir kez daha tanık olduğum ailemin yanına dönecektim. Babamla bu durumu o gecenin en erken sabahında, okul yolunda iken paylaştım; “Kızım bu bir süreç ve geçecek” dedi. Şok halinde olan beni biraz yumuşattı diye hatırlıyorum yürüdüğüm okul yolunda. Sabah yine okuluma gittim. Sanki derse girecekmişim gibi hazırdım, çocuklarıma hazırladığım notlarım elimde. Oysaki bitmişti bu macera ve ben inanmak istemiyordum. Kaybetmiş olmak istemedim sanırım. Genç bir kadın olarak kendimi var etmeye çalıştığım anda her şey belirsiz… Kötü bir duygu. Hâlâ içimde.

Aradan geçen 4 buçuk yılda çok şey yaşadım desem yeridir. İlk önce gülüşümü kaybettim, donuklaştı. Sonra saçlarımın öldüğünü fark ettim. Acıdan saçın ölebileceğini düşünmezdim. Sonra yüzümden geçmeyen yaralar gösterdi kendini… Bunlar fiziksel dokunuşları oldu KHK’nın. Bir de ruhsal etkisi var ki o bambaşka. Sigortasız bir şekilde çalışmaya devam ettim dershanelerde. Özel dersler verdim. Ayakta durmak için verilecek en büyük cevaptı. Mücadele bizlere düştü. Bırakmak olmazdı. Söyleyemedim çalıştığım kurumlarda KHK’lı olduğumu. Beni anlamayacaklardı. Gerek de yoktu bu noktada.

Pandemi herkesi etkiledi ama sanırım bizleri bir kat daha fazla… Mevsimlik olarak çalıştığımız kurumlar bizi tercih etmedi. Evlere kapandık. Üretime devam etmem gerektiğini düşünüp hem maddi hem de manevi açıdan beni destekleyebilecek bir şeylerle uğraşmam gerekliydi. Pandemi ile evde sabun yapımına başladım. Ve internet üzerinden satışını yapmaya başladım. Korktuğum şey alışmak idi. Çok çabaladım yas sürecimde bu duruma alışmamaya. Yenilgi olarak gördüm. OHAL Komisyonunda hâlâ beklemekte olan dosyamın nasıl sonuçlanacağını ve en önemlisi ne zaman sonuçlanacağını bilmiyorum. O gece yuvarlandığım kocaman belirsizlik tazeliğini koruyor. Ve ben hâlâ çocuklarıma kavuşacağım o günü bekliyorum.

Fotoğraf: MA

Dosyamızın tamamı için TIKLAYIN