Yazı çıktığında kaçıncı günlerinde olacaklar kestiremiyorum. Kesin olan tek şey gösterdikleri o hayran olunası inanç ve dirençleri. Vardiya değişimine denk geliyoruz, dışarıda ‘direne direne kazanacağız’ diyen işçiler içeriden gelenleri selamlıyor bir bakıma. Direnişteki işçilerle konuşmaları yasaklanmış, kendileri için de direnenlerin yanından geçip gidiyor, gitmek zorunda kalıyorlar. Yanlarında dayanışma için gelen farklı fabrikalardan işçiler var.

KADIN İŞÇİLERİN PAYINA DÜŞEN: AŞAĞILAMA, BASKI, HOR GÖRME, CİNSİYETÇİLİK…

Dört kadın işçiyle konuşma fırsatı yakalıyoruz. Süreç uzadıkça baskıların, psikolojik şiddetin arttığından söz ediyorlar. Grev kararı verilmeden önce biz bir aileyiz diyerek maniple edilmeye çalışılan emekçi kadınlar, grev konusunda kararlılıklarını gösterince, işin iç yüzünün nasıl değiştiğini anlatıyorlar. Onlar için “aşağıdaki aptallar ordusu” denilmesine tepkililer. Oturarak çalışıyorlar diye düşünülmesine tepkililer. “Kocaları bunları nasıl gönderiyor?” gibi cümlelerle bel altı vurulmasına tepkililer. Bir grup sendikalı işçiye “İstediğiniz vereceğiz, kararınızdan dönün” denilmesine de “Telefonunu getir” denilerek işçiyi sendikadan istifa ettirmeye çalışılmasına da. Öyle çok, öyle gerçek ki tepkileri ve öyle onurlu ki duruşları… Tek istedikleri taleplerinin karşılanması ve TİS'in imzalanması.

MEYVE SAYIYLA, ÇALIŞMAK İÇİN OKUL DONDURMA…

Hayat şartlarından söz ediyorlar sonra. Hayat pahalılığından. Sendikalı olduğu için işten çıkarılan iki işçiden birinin üniversiteye giden üç çocuğu var, diğerinin bir çocuğu liseye diğeri üniversiteye gidiyor. “Sizin istediğinizi yapacağız, bu karardan dönün” denilen ancak bunu yalnızca tüm işçilere yaparsanız vazgeçeriz diyen Emine’nin bir çocuğu ilkokul gidiyor. Kocaeli Ekmek ve Gül’ün başlattığı “Okullarda bir öğün sağlıklı, ücretsiz yemek” kampanyasından söz ediyoruz. “Kesinlikle olmalı” diye onaylıyorlar. Çocuğun beslenme çantasına peynir ekmek koymanın bile ne kadar zor olduğunu dile getiriyorlar sonra, bir peynirin kilosu neredeyse üç haneli fiyatlara dayanmışken. Meyveyi sayıyla aldığından söz ediyor bir işçi, diğeri kantinde 15 liranın altında doyurucu hiçbir şey olmadığından. Üniversite öğrencisi çocukları olan işçi bir kadın çocuğunun çalışmak için okulu dondurduğundan bahsediyor. Bir diğer işçinin lise öğrencisi kızı çok başarılı ancak kaynak kitaba dahi ulaşamıyor kitapların fiyatlarından.

‘BİTMEDİ DAHA SÜRÜYOR O KAVGA VE BİTMEYECEK…’

Küçücük parçaları kontrol etmekten gözleri yorulan ve emeklerinin karşılığını gerçekten almadıkları için greve çıkıp da çok daha büyük baskılara maruz kalan o işçiler, bu düzende bir de çocuk büyütmeye çalışıyorlar ve o çocukların dünyayı düzeltecek ellerini işliyorlar bir dantel gibi… O çocuklar büyüyecek, ama nasıl?

En son “Biz toparlama derdindeyiz, onlar dağıtma derdinde” diyor bir işçi. Emekliliğine az kalmış ancak işten çıkarılan diğer işçi ise “Ben varsam patron var” diyor. Kararlılar, her şeye, her şarta rağmen isteklerinden bir adım geri atmıyorlar. “Ne kırlarda direnen çiçekler ne kentlerde devleşen öfkeler, henüz elveda demediler. / Bitmedi daha sürüyor o kavga ve sürecek / Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!” dizeleri dönüyor aklımda hep bu onurlu duruş karşısında.

Grevin 55. gününde toplantı yapmıştı sendika en son. Sonuç ne çıkacak bekliyoruz bizler de. Onların da dediği gibi “Direne direne kazanacağız!”